Τι Θα Έκανες Αν Είχες Μόνο 60 Δευτερόλεπτα Ζωής;
Πολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί, τι θα γινόταν αν είχαμε λίγο ακόμα χρόνο, αν είχαμε δεχτεί εκείνη την πρόταση, αν είχαμε προλάβει εκείνο το λεωφορείο και γενικότερα «αν»; Τι θα γινόταν αν αλλάζαμε την αλληλουχία των γεγονότων και αν προλαβαίναμε ή εμποδίζαμε την εξέλιξη τους; «Έπεσα» επάνω σε ένα βίντεο λίγων λεπτών, στο οποίο τέθηκε το ερώτημα «τι θα γινόταν και τι θα έκανες αν σου απέμεναν 60 δευτερόλεπτα»;
Και όντως γεννήθηκε η απορία και από εκεί ένα «κύμα» διαδοχικών αισθημάτων, τα οποία με έβαλαν σε διαδικασία σκέψης. Και τι καλύτερο από το να «μεταμορφωθεί» μια σκέψη σε γραπτό κείμενο;
Ο χρόνος μας είναι πολύ ρευστός και γίνεται αντιληπτός με ποικίλους τρόπους. «Δεν έχω χρόνο σήμερα, έχω πάρα πολύ χρόνο σήμερα, σε λίγο πρέπει να φύγω, έχω πολύ ώρα μπροστά μου, δεν πρόλαβα, θα προλάβω, θα το κάνω αύριο, πρέπει να γίνει σήμερα». Διάφορα χρονοδιαγράμματα καθορίζουν την καθημερινότητα μας σε βαθμό, που εκείνη γίνεται συγκεκριμένη και καταλήγει σε συνήθεια. Και έχουμε όλοι ακούσει για την δύναμη, που αυτή διαθέτει.
Περνάμε, λοιπόν, και στο ζητούμενο. Τι θα έκανε ο καθένας, αν ήξερε, ότι από την στιγμή, που θα τελειώσει την ανάγνωση αυτής της πρότασης, θα έχει μόλις 60 δευτερόλεπτα ζωής; Απίστευτη η δύναμη των σκέψεων, οι οποίες προσπαθούν να συναντήσουν η μία την άλλη, να συγχωνευτούν και τελικώς να επικρατήσουν ελάχιστες, ίσως και μία, μιας και δεν φτάνουν 60 δεύτερα ούτε για να σκεφτούμε. Πόσο μάλλον να πράξουμε.
Και κάπου εκεί αναγνώρισα το νόημα του συγκεκριμένου προβληματισμού και τι μπορεί να εξαχθεί ως συμπέρασμα για τον καθένα μας. Έχουμε κατακλυστεί από υποχρεώσεις, ανθρώπους, συνθήκες και καθημερινά σκηνικά, τα οποία απαιτούν το καθένα την παρουσία μας. Η ημέρα έχει 24 ώρες, εκ των οποίων ορισμένες αφιερώνουμε στην ξεκούραση μας, κάποιες στην εργασία ή τις σπουδές και γενικώς σε πράγματα, που μας κρατούν απασχολημένους. Πώς, λοιπόν, «χωρά» κάποιος μια ολόκληρη ζωή σε μόλις 1 λεπτό;
«Ποιο το νόημα τελικά;»
Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή μας, το οποίο και θα κάναμε ως τελευταία μας ανάμνηση σε αυτήν την ζωή; Θεωρώ ότι κανείς δεν μπορεί να απαντήσει ευχάριστα σε κάτι τέτοιο και πολύ περισσότερο, να ξεχωρίσει ανάμεσα σε τόσα, το ένα και μοναδικό, σημαντικό. Και μάλλον πλησιάζουμε προς την απάντηση.
Έχουμε την τάση να θέτουμε προτεραιότητες, θεωρώντας ότι ορισμένα μόνο πράγματα μας αρκούν και χρειαζόμαστε, ενώ κάποια άλλα τα απορρίπτουμε με την σκέψη, ότι είναι εκεί και μας περιμένουν. Και η σκέψη μας αυτή πηγάζει από την αίσθηση του χρόνου, τον οποίο θεωρούμε ανεξάντλητο. Θα τα κάνουμε όλα και σίγουρα μας φτάνει ο χρόνος. Ο χρόνος έχει υπάρξει ανελέητος και έχει στερήσει πολλά, από όσα θεωρούμε δεδομένα.
Και το παράδειγμα του ενός λεπτού έγκειται ακριβώς στην ανάγκη επαναπροσδιορισμού. Δεν ξέρουμε πόσο χρόνο διαθέτουμε και κυρίως αν μας είναι αρκετός για όσα -κατά τα άλλα- αφήνουμε για άλλη στιγμή. Όλα μας είναι απαραίτητα και για όλα έχουμε χρόνο, αρκεί να υπάρχει διάθεση.
Η οικογένεια, οι φίλοι, οι σύντροφοι, η εργασία, τα hobby, ο αθλητισμός, το διάβασμα, τα ταξίδια, οι σπουδές, οι ταινίες, οι βόλτες, ο εαυτός μας και αναρίθμητα άλλα, που αδυνατώ να χωρέσω σε αράδες παραγράφων. Δημιουργώντας λίστες και απαριθμώντας τα περισσότερο με τα λιγότερο σημαντικά, στερούμε χρόνο από εμάς. Στερούμε στιγμές και κυρίως έχουμε την αίσθηση ότι κερδίζουμε, ενώ πραγματικά χάνουμε.
Και η απώλεια των «ζωντανών» έχει αποδειχτεί φρικτή. Έχουμε ανάγκη κάθε τι, που μας περιβάλλει. Ζούμε ίσως την δυσκολότερη περίοδο, η οποία μας έδειξε πόσα πράγματα υπήρξαν δεδομένα. Τίποτα, λοιπόν, δεν μένει και κυρίως όλα γύρω μας είναι εφήμερα και πολύτιμα. Γιατί, επομένως, «διαλέγουμε» ανάμεσα τους ορισμένα; Πόσο πιο ωραία θα ήταν η κάθε μας ημέρα, αν βρίσκαμε σε κάθε της πτυχή και έκφραση νόημα; Πόσο πιο «ζωντανοί» θα ήμασταν; Δεν αρκούν 60 δευτερόλεπτα, πόσο μάλλον ολόκληρη η ζωή μας.
Για αυτό, ας σχολάσουμε αύριο από την δουλειά, που τόσο μας γεμίζει, ας ολοκληρώσουμε το online μάθημα μας, ας πάρουμε τηλέφωνο έναν φίλο μας να βγούμε (όπου μπορούμε τέλος πάντων), ας πούμε μια καλημέρα και ένα σ’αγαπώ στους γονείς και την οικογένειά μας, ας διαβάσουμε ένα βιβλίο, ας δούμε ένα ηλιοβασίλεμα, ας φάμε το αγαπημένο μας γλυκό, ας κάνουμε ένα ταξίδι, ας χαρούμε, ας λυπηθούμε, ας ερωτευτούμε, ας αφυπνιστούμε, απλά ας ζήσουμε. Δεν υπάρχει πιο κατάλληλη στιγμή από το τώρα και θα ήταν δυσάρεστο να το αντιληφθούμε αργά και όταν τα έχουμε χάσει όλα.
