Ίσως μοιάζει τραγελαφικό, παράξενο ή εξωπραγματικό όμως είναι η σκληρή ελληνική πραγματικότητα. Στην χώρα όπου ο κατώτατος μισθός μοιάζει με ανέκδοτο και οι φόροι μας κατακλύζουν από παντού μας ανακοινώθηκε “αύξηση μισθών”.
Μία αύξηση μισθών που για έναν ιδιωτικό υπάλληλο κατώτατου μισθού θα φάνταζε ιδανική για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στην όλο και πιο απαιτητική καθημερινότητα, που για έναν ελεύθερο επαγγελματία θα έδινε κουράγιο ότι η αύξηση της αγοραστικής δύναμης του μέσου πολίτη θα ενισχύσει και την δική του οικονομική κατάσταση.
Η αύξηση που για έναν συνταξιούχο θα έδινε την χαρά ότι το παιδί του ή το εγγόνι του θα αποκτήσει μία άνεση χωρίς να σκέφτεται με φόβο το αύριο. Όλα αυτά θα μπορούσαν να αποτελούν πραγματικότητα σε ένα κράτος οπού φροντίζει για την οικονομική του ανάπτυξη και ευημερία.
Τι συμβαίνει όμως σε μία χώρα που φροντίζει για τους λίγους και αφήνει τους πολλούς να υποφέρουν σκεπτόμενοι πως το μέλλον είναι αβέβαιο. Αυτό που συμβαίνει είναι η οιονεί αύξηση μισθών που τόσα πολλά έχουν ακουστεί για αυτήν.
Παραδείγματος χάριν ένας μισθωτός του ιδιωτικού τομέα με καθαρές αποδοχές 550 ευρώ το μήνα θα λάβει αύξηση στα 558 ευρώ. Το ετήσιο κέρδος του είναι 110 ευρώ συμπεριλαμβανομένων των δώρων (Πάσχα, Χριστουγέννων και επιδόματος αδείας).
Χωρίς να θέλουμε να υποτιμήσουμε το ποσό – το οποίο σε μηνιαία βάση είναι μηδαμινό – ας σκεφτούμε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει η κυβέρνηση τον Έλληνα πολίτη. 558 ευρώ αρκούν για τον Έλληνα πολίτη την ίδια στιγμή που εκείνοι που αποφάσισαν πως μπορούμε να ζήσουμε με αυτό το ποσό, απολαμβάνουν μισθούς που νοσούν μιας και πάσχουν από παχυσαρκία. Είναι οι παχουλοί μισθοί που τροφοδοτούνται από τον ίδιο άνθρωπο που αναγκάζεται να ζει με ψίχουλα.
Μα γιατί τους κατηγορούμε; Εμείς δεν είμαστε αυτοί που τους δώσαμε λόγο και βήμα να αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς;
Απόφοιτος του τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Μεταπτυχιακή φοιτήτρια του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου στο ΜΠΣ "Σύγχρονες Δημοσιογραφικές Σπουδές".
