Από την μικρασιατική καταστροφή στον Παπαδήμο

Γράφει ο Σπύρος  Κανιώρης…  Είναι γνωστή η ιστορία του 1922, της μικρασιατικής καταστροφής του Ελληνισμού που για πάνω από 2000 χρόνια ζούσε και αναπτύσσονταν στην άλλη άκρη του Αιγαίου, στην Ιωνία, την Καππαδοκία, την Καισάρεια και άλλες περιοχές της σημερινής Τουρκίας.  Η αιτία ήταν πασιφανής και αποδίδεται στην ανικανότητα, απληστία, δόλο  και εξαπάτηση του λαού για μεγάλες ιδέες, από   φιλόδοξους και άξεστους νάνους πολιτικούς που οραματίζονταν τον εαυτόν τους στην θέση του Παλαιολόγου, μελλοντικοί νέοι αυτοκράτορες της μεγάλης Ελλάδας. Αυτοί οι κοντοπίθαροι, κάνοντας σκληρή αντιπολίτευση  στον Βενιζέλο με σκοπό τον τερματισμό του πολέμου που σαφώς έπρεπε να τελειώσει, μόλις κέρδισαν τις εκλογές και εξαπάτησαν τον λαό, προχώρησαν σε νέο επεκτατικό πόλεμο παρά  τις «περί του αντιθέτου» υποσχέσεις,  κατάστρεψαν τους Έλληνες της Μικράς Ασίας, Πόντιους, Καππαδόκες, Ιμβριώτες  και άλλες  “φυλές” του Ελληνισμού, πτώχευσαν τον Ελληνικό λαό και πήγαν μόνο έξι  από δαύτους  για εκτέλεση στο Γουδή.   Από τότε, σε μια πορεία σκληρή και δύσβατη μέσα από ένα παγκόσμιο πόλεμο, ένα εμφύλιο πόλεμο και μια δικτατορία αφήσαμε στη λήθη το παρελθόν και οραματιστήκαμε την νέα Ελλάδα των Ελλήνων, των ικανών, των δικαίων και των ίσων. Οραματιστήκαμε μια χώρα ανεξάρτητη και όχι προτεκτοράτο, μπήκαμε στην Ευρώπη των ισχυρών, κάναμε Ολυμπιακούς αγώνες, οι οικονομικοί δείκτες μας κατέτασσαν στις 30 ισχυρότερες χώρες του κόσμου (27 στον ΟΟΣΑ) και λίγο πριν φτάσουμε στην κορυφή και στο βιοτικό επίπεδο των Γερμανών, μας είπαν ότι φτωχύναμε και τέρμα τα δίφραγκα,…λόγω δημοσίου χρέους. Πότε μας έλεγαν ψέματα και πότε αλήθεια δεν ξέρουμε! Το σοκ στην κοινωνία μεγάλο! Τα απανωτά χτυπήματα από τους νέους ανίκανους  πολιτικούς της χώρας ασταμάτητα, με τους Τιτανικούς, τους τεμπέληδες  Έλληνες, τους «μαζί τα φάγαμε»,  έβαλαν την Ελλάδα στο στόχαστρο και επίκεντρο των αγορών με ότι αυτό συνεπάγεται. Δηλαδή να η ευκαιρία “Ελλάδα”, για οικονομικά παιχνίδια και φαγοπότι.  Γκραν σουξέ!   Επειδή μια χώρα δεν πεθαίνει εύκολα αν δεν θέλει να πεθάνει,  την λύση σε μια μεγάλη  κρίση  την αναλαμβάνει αμέσως ο λαός  και  αποφασίζει για τα περαιτέρω. Ο Παπανδρέου όμως και η  κυβέρνηση του, το ίδιον με τους προκατόχους του 1922, με την ρομφαία του μεγάλου αρχηγού που θα σώσει την χώρα, παρά τα όσα  εκ του αντιθέτου υποσχέθηκε  για να κερδίσει τις εκλογές, σε παροξυσμό και παράνοια, υπέγραψε αποικιοκρατικά συμβόλαια, υποτάχθηκε στις παγκόσμιες ελίτ, διέλυσε τις δομές  της χώρας χωρίς σχέδιο και κατ επιταγήν, αδιαφόρησε για τον ξεσηκωμό  του λαού, αγνοούσε και υποτιμούσε συνεχώς την κρίση του.  Παρ όλα αυτά, η αρχή με το πρώτο μνημόνιο ήταν ακόμη διορθωταία αν δεν επιβάλλονταν από τα έξω η επονείδιστη κυβέρνηση Παπαδήμου με συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ,  με τις εγγυήσεις των Σαμαρά – Βενιζέλου, για τα όσα θα εφάρμοζαν μετά τις εκλογές σε επιταγή και πάλι των εξωθεσμικών ημεδαπών και αλλοδαπών συμφερόντων. Αυτή η κυβέρνηση υπέγραψε ερήμην του λαού, νέες παγκόσμιες συμφωνίες με τις περισσότερες και ισχυρότερες χώρες του κόσμου που ανήκουν στο ΔΝΤ και την ΕΕ, δεσμεύτηκε με υποθήκες την κινητή και ακίνητη περιουσία της χώρας και μέτρα πτώχευσης του Ελληνικού λαού, που θα οδηγήσουν στην κατάσχεση και της  ιδιωτικής  περιουσίας του. Με υπαιτιότητα τις πράξεις της παραπάνω κυβέρνησης, η χώρα είναι δεμένη χειροπόδαρα και οδεύει στην διάλυσή της. Διάλυση, αφού κατά την γνώμη μου, σε τέτοιο άσχημο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον η ανάπτυξη φαντάζει ουτοπία και η ύφεση με τις πολιτικές λιτότητας είναι μη ανατρέψιμη και δεσπόζουσα. Τα  χρέη θα βαίνουν αυξανόμενα και όχι μειούμενα, ο δε λαός και η χώρα θα  καταρρεύσουν από τις σκληρές και επονείδιστες υποχρεώσεις των χρεών, των συμβάσεων και του μνημονίου. Με δεδομένο την παραίτηση της ασυλίας του ελληνικού κράτους έναντι των πιστωτών και της υπαγωγής στο αγγλικό δίκαιο των διεκδικήσεων των οφειλών που υπέγραψαν η Ελληνική ΤΡΟΪΚΑ των Παπαδήμου-Σαμαρά-Βενιζέλου, το πρόβλημα φαντάζει δισεπίλυτο και επικίνδυνο για την Ελλάδα. Αν δε θεωρήσουμε, ότι τα επονείδιστα μέτρα, η δανειακή σύμβαση και το κούρεμα του χρέους έγιναν για να διασφαλιστούν τα συμφέροντα της άλλης Ευρώπης και του τραπεζικού  συστήματος, είναι πασιφανές ότι οι δανειστές φρόντισαν τα συμφέροντά τους με το καλύτερο τρόπο. Αν  αναλογιστούμε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της χώρας μας, την γεωστρατηγική θέση της, τον ορυκτό πλούτο (που ξαφνικά μετά τον 20 έτη ενταφιασμό του, θυμηθήκαμε ξανά) καθώς και τα χιλιάδες νησιά και τουριστικά φιλέτα ανεκτίμητης αξίας, πολύ φοβάμαι ότι στον επόμενο τόνο θα επιδιωχθεί η εφαρμογή των ρητρών του μνημονίου για κατασχέσεις του ήλιου, των νησιών,των θαλασσών, του αέρα, των υποδομών μας, του ορυκτού πλούτου, της κινητής και ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων. Στην κατάσταση αυτή φαντάζουν ασήμαντα τα εγκληματικά λάθη των κυβερνήσεων Καραμανλή ή Παπανδρέου για κακοδιαχείριση, διαφθορά και υπερχρέωση της χώρας. Την κυβέρνηση όμως του εκπροσώπου των τραπεζιτών κου Παπαδήμου και αυτών που ενέκριναν το μνημόνιο 2  και την μελλοντική υποδούλωση της χώρας στους ξένους, μια λεόντεια συμφωνία θανατηφόρου ρίσκου, από ένα πρωθυπουργό που δεν τον εξέλεξε ο λαός αλλά οι ξένοι δανειστές και τον επέβαλαν στους υποτακτικούς πολιτικούς μας, δεν αρκεί μια απαξιωτική τιμωρία. Το έγκλημα αυτό, είναι για τον λαό μας εφάμιλλο μιας εθνικής καταστροφής και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί. Στα μέγιστα εθνικά γεγονότα κανείς σοφός και καμιά αυθεντία δεν δικαιούται να ομιλεί πλην του λαού που πάντα ισορροπεί με την σοφία του. Αν είχαν σταματήσει τον πόλεμο του 1922 οι νικητές των τότε εκλογών όπως το υποσχέθηκαν, δεν θα υπήρχε μικρασιατική καταστροφή. Αν η κυβέρνηση Παπανδρέου πήγαινε σε εκλογές και δεν εκβιάζονταν να παραιτηθεί για να βάλει για πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη (θυσιάζοντας μάλιστα και τον Σαμαρά που διαφωνούσε), η διαπραγμάτευση του χρέους της χώρας και το μνημόνιο θα ήταν διαφορετικά, όπως απεδείχθη ολίγον μετά στις εκλογές της 6 Μαΐου. Ο λαός αντέδρασε και τους έδωσε όσα ποσοστά απαιτούνταν για να μην μπορούν να κάνουν κυβέρνηση και να εφαρμόσουν τα μνημόνια. Οι ξένοι νόμισαν ότι μας την “φορέσανε”, ο λαός  όμως διαφώνησε και το παιχνίδι αλλάζει ρότα και αποκτά άλλη δυναμική και προοπτικές.   Οι επιλογές τώρα  είναι πρακτικά δύο. Η πρώτη είναι να εκλεγεί η κυβέρνηση των κομμάτων του μνημονίου όπου θα εφαρμοστεί η πολιτική που υπογράφηκε  με τους δανειστές με μικρές διορθώσεις δευτερογενούς σημασίας,  η οποία όμως θα καταρρεύσει σύντομα υπό το βάρος των δεσμεύσεων που θα διαλύσουν εντελώς το κοινωνικό κράτος, θα οδηγήσουν σε πτώχευση  τον ελληνικό λαό και νομοτελειακά θα προκαλέσουν λαϊκή εξέγερση με πολλούς θύτες και θύματα. Η μόνη ελπίδα σωτηρίας μιας κυβέρνησης των Σαμαρά-Βενιζέλου είναι η κατάρρευση και άλλων χωρών ή της Ευρωζώνης, ώστε στο κομφούζιο που θα ακολουθήσει, η Ελλάδα στην ουρά των εξελίξεων  γλυτώσει τις δεσμεύσεις και κατασχέσεις του πλούτου της. Ίσως όμως τότε δεν θάχει μεγάλη αξία μια τέτοια  εξέλιξη, γιατί κανείς δεν ξέρει τι θα ακολουθήσει. Η άλλη λύση είναι η ριζοσπαστική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ με τις συμμαχίες που θα προκύψουν. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, θα ξαναμπεί στην Ευρώπη ο πολιτικός λόγος, η ισότητα και η αλληλεγγύη των κρατών μελών που σήμερα έχουν εξαφανιστεί, στον βωμό των εθνικών και ταξικών συμφερόντων. Το εγχείρημα δύσκολο σε μια αλαζονική Ευρώπη των ανταγωνιζόμενων κρατών, όπου για μια σχεδόν εικοσαετία καμιά Ελληνική κυβέρνηση δεν έχει πει ένα όχι σε κανένα νόμο και καμιά συμφωνία. Η πίεση στη χώρα αρχικά θα είναι μεγάλη. Οι 13 Χώρες και το ΔΝΤ δεν θα πάρουν εύκολα πίσω τις υπογραφές τους, για μια άλλη πολιτική. Ο Α. Τσίπρας θα πρέπει να κάνει ότι δεν γινόταν επί 20 χρόνια και να πείσει! Να ακυρώσει πρώτα νομικά και ύστερα πολιτικά τις δεσμεύσεις που διαλύουν τη χώρα, να κερδίσει την εμπιστοσύνη του λαού και των συμμάχων για τις προθέσεις, τις θέσεις και την ελπίδα που γεννάει η νέα πολιτική. Ήδη η δυναμική των παρεμβάσεών του έχει φέρει τα πρώτα αποτελέσματα και αλλαγή της ατζέντας. Οι Έλληνες θα ξαναβρούν την χαμένη αξιοπρέπεια τους, όμως αυτό δεν φτάνει αν δεν εξασφαλίσουν μέλλον και σωτηρία. Οι άλλοι δεν μπόρεσαν ούτε μπορούν, γιατί είναι οι ίδιοι που διέλυσαν τη χώρα και μετέτρεψαν τις κυβερνήσεις και τα κόμματά τους σε εταιρείες περιορισμένης ευθύνης(ΕΠΕ). Η σύγκρουση στην Ευρώπη είναι και ταξική και εθνική γι αυτό είναι πολύ δύσκολη. Η Ευρώπη αν δεν αλλάξει ατζέντα θα αποτύχει, θα διαλυθεί  και τότε δεν θα υπάρχει δίλημμα Ευρώ ή δραχμής! Αν η Ελλάδα διαφωνώντας περιθωριοποιηθεί και  αναγκαστεί σε ηρωική έξοδο από την ΕΕ, αυτό θα σημάνει απλώς την αρχή του τέλους της ενωμένης Ευρώπης, όπου όμως την πρωτοκαθεδρία  στο χορό του Ζαλόγγου θα την έχουμε εμείς και θα ακολουθήσουν οι άλλοι. Άλλωστε αυτό το δικαιούμαστε, αφού εμείς είμαστε οι πρωτοπόροι(!) που φέραμε το ΔΝΤ στην Ευρώπη με τα μνημόνια του “θανάτου”. Στον μονόδρομο λοιπόν της Ενωμένης Ευρώπης, ίσως για μια ακόμη φορά χρειαστεί η Ελλάδα να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Οι σοσιαλιστικές ιδέες ή ο νέος κοινοτισμός που ξαναμπαίνουν στο τραπέζι, αποτελούν μετάβαση και ιστορική αναγκαιότητα ενός ακραίου συστήματος που ψυχορραγεί, η δε επιτυχία τους θα καθοριστεί από την ποιότητα δημοκρατίας που θα επιβληθεί(!) και όχι από την defacto επικράτησή τους. Οι Έλληνες οφείλουν να συμμαχήσουν μετά τις εκλογές πρώτα για την σωτηρία της χώρας και ύστερα για τη σωτηρία του λαού. Οι ένοχοι ας λογοδοτήσουν μετά!