Η βία κατά των γυναικών δεν αποτελεί νέο φαινόμενο, αποτελεί όμως ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα που ταλανίζει την σύγχρονη κοινωνία. Χιλιάδες περιστατικά βίας καταγράφονται ετησίως στην χώρα μας παρεμποδίζοντας με τον τρόπο αυτό την ομαλή και ισότιμη λειτουργία την κοινωνικής πραγματικότητας. Ίσως φέτος περισσότερο από ποτέ είναι ανάγκη να σταθούμε στο ακανθώδες αυτό ζήτημα καθώς ο εγκλεισμός εντός των κατοικιών έχει οδηγήσει σε αύξηση των περιστατικών βίας. Η 25η Νοεμβρίου είναι η παγκόσμια ημέρα κατά της βίας εις βάρος των γυναικών.
Οι αριθμοί στους οποίους αναφερόμαστε είναι επίσημες καταγγελίες στην Ελληνική Αστυνομία. Υπάρχουν ωστόσο πολλές γυναίκες που διστάζουν να καταγγείλουν περιστατικά βίας και υπομένουν απάνθρωπες συμπεριφορές κυρίως λόγω του φόβου των πιθανών επιπτώσεων που μπορεί να προκύψουν από τον δράστη ή και τους οικείους του, αλλά και το κοινωνικό κόστος που θα προκύψει από τον στιγματισμό τους. Η σημερινή ημέρα είναι ημέρα επαγρύπνησης, ευαισθητοποίησης και δράσης.
Δεν πρέπει να σταθούμε μόνο στην σωματική βία. Η γυναίκα πέφτει θύμα λεκτικής, συναισθηματικής και οικονομικής βίας. Καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες για την αποκατάσταση της ισότητας μεταξύ των δύο φύλλων. Η ένταξη της στην αγορά εργασίας της έδωσε την δυνατότητα να στέκεται στα πόδια της. Παρά την οικονομική της ανεξαρτησία η γυναίκα σε πολλές περιπτώσεις μένει με ένα βίαιο σύντροφο καθώς νιώθει αδύναμη. Η καταπολέμηση των στερεοτύπων, οι οποίες είναι βαθιά ριζωμένες στις κοινωνίες, είναι μία μακροχρόνια διαδικασία και όσο περισσότερο μιλάνε οι γυναίκες για αυτό θα δούμε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Σπουδαίες Ελληνίδες έχουν θίξει το ζήτημα αυτό, όπως η Κική Δημουλά με το “Σημείο Αναγνωρίσεως”, ένα ποίημα που αγγίζει κάθε γυναίκα.
Σημείο αναγνωρίσεως Άγαλμα γυναίκας με δεμένα τα χέρια Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα, εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν. Στολίζεις κάποιο πάρκο. Από μακριά εξαπατάς. Θαρρεί κανείς πως έχεις ελαφρά ανακαθίσει να θυμηθείς ένα ωραίο όνειρο που είδες, πως παίρνεις φόρα να το ζήσεις. Από κοντά ξεκαθαρίζει τ’ όνειρο: δεμένα είναι πισθάγκωνα τα χέρια σου μ’ ένα σχοινί μαρμάρινο κι η στάση σου είναι η θέλησή σου κάτι να σε βοηθήσει να ξεφύγεις την αγωνία του αιχμάλωτου. Έτσι σε παραγγείλανε στο γλύπτη: αιχμάλωτη. Δεν μπορείς ούτε μια βροχή να ζυγίσεις στο χέρι σου, ούτε μια ελαφριά μαργαρίτα. Δεμένα είναι τα χέρια σου. Και δεν είν’ το μάρμαρο μόνο ο Άργος. Αν κάτι πήγαινε ν’ αλλάξει στην πορεία των μαρμάρων, αν άρχιζαν τ’ αγάλματα αγώνες για ελευθερίες και ισότητες, όπως οι δούλοι, οι νεκροί και το αίσθημά μας, εσύ θα πορευόσουνα μες στην κοσμογονία των μαρμάρων με δεμένα πάλι τα χέρια, αιχμάλωτη. Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα, εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως. Όχι γιατί γυναίκα σε παράδωσε στο μάρμαρο ο γλύπτης κι υπόσχονται οι γοφοί σου ευγονία αγαλμάτων, καλή σοδειά ακινησίας. Για τα δεμένα χέρια σου, που έχεις όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω, σε λέω γυναίκα. Σε λέω γυναίκα γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη.
Όχι μόνο σήμερα αλλά κάθε μέρα καταδικάζουμε τις βίαιες συμπεριφορές και την κοινωνική εξαθλίωση των γυναικών.
Σταυρούλα Τζιόρα Πολιτικός Επιστήμονας
