Οδός Πρέβεζας –Αγίου Θωμά: Μια βιαστική απένταξη- ένα μόνιμο πρόβλημα

Γράφει ο Κανιώρης Σπύρος τέως πρόεδρος του ΤΕΕ/ΝΕΠ…..  Το έργο βελτίωσης – κατασκευής της 1ης Επαρχιακής Οδού από Πρέβεζα μέχρι Άγιο Θωμά» προϋπολογισμού  5.000.000 Ευρώ, με την αρ.5263/17-11-2010 απόφαση της Διαχειριστικής Αρχής, απεντάχθηκε από το ΕΣΠΑ 2007-2013 επειδή διαπιστώθηκαν μεγάλες καθυστερήσεις στην υλοποίηση του υποέργου 2 «απαλλοτριώσεις», η ολοκλήρωση των οποίων αποτελεί προϋπόθεση δημοπράτησης της εργολαβίας.  Ως γνωστόν οι καθυστερήσεις των απαλλοτριώσεων οφείλονται συνήθως στην εκδίκαση από  το δικαστήριο  καθορισμού τιμών μονάδος, οι οποίες στην περίπτωσή μας  για τυπικούς λόγους είχαν αναβληθεί για τον Νοέμβρη του 2010 (ένεκα μιας απεργίας των δικηγόρων).  Ένα έργο δηλαδή που σχεδιάστηκε πριν μια δεκαετία, μελετήθηκε και ωρίμασε για να κατασκευαστεί, απεντάσσεται γιατί άργησαν οι δικαστές να δικάσουν.  Ένα έργο που έλυνε τεράστια προβλήματα ασφαλείας της κυκλοφορίας για τους οικισμούς Αγίου Θωμά, Νεοχωρίου, Ψαθάκι, εργατικές κατοικίες Μαργαρώνας και κυρίως σύνδεση της πόλης με το ΤΕΙ οδηγήθηκε στις καλένδες. Η διαπλάτυνση της οδού που προέβλεπε δημιουργία πεζοδρομίων, ποδηλατοδρόμων και ηλεκτροφωτισμό σε όλο το μήκος, ακυρώνεται. Ένα έργο που πέραν της εξυπηρέτησης των πολιτών και της τοπικής κοινωνίας δημιουργούσε αξίες  και στην τουριστική ανάπτυξη, με ασφαλείς διαδρομές για πεζούς και ποδηλάτες στο πανέμορφο αυτό τμήμα της πόλης πέριξ του Αμβρακικού, δηλαδή στις περιοχές Αγίου Θωμά, Λασκάρας, Αγίους Αποστόλους, Σκαφιδάκι, Σόγωνο, Γρίμπο, Αγία Τριάδα  κλπ.   “Είναι ένας σημαντικός δρόμος που τείνει να πάρει χαρακτηριστικά δημοτικής οδού, μετά την μεγάλη οικιστική ανάπτυξη της περιοχής, …έχει αναπτύξει μεγάλη κυκλοφορία βαρέων οχημάτων, καθιστώντας τον οδικό άξονα κυκλοφοριακά κορεσμένο και επιβάλλεται δυναμική παρέμβαση αναβάθμισής του” αναφέρει η μελέτη του ΤΕΕ που παρουσιάστηκε στην ημερίδα για το οδικό δίκτυο του νομού το 2005.  Το έργο εντάχθηκε και απεντάχθηκε! Πώς όμως μια τέτοια απένταξη  έργου να μην θεωρηθεί υπερβολικά ακραία, ιδίως όταν οι λόγοι δεν οφείλονται σε καθυστερήσεις και αδράνεια των υπηρεσιών, αλλά σε λόγους ανωτέρας βίας. Ή μήπως η δικαστική καθυστέρηση ήταν μόνο η δικαιολογία, αλλά πίσω της κρύβονταν εξυπηρετήσεις σε διαμαρτυρόμενους ιδιοκτήτες για τις απαλλοτριώσεις (μερικών τετραγωνικών) των πέριξ της οδού ιδιοκτησιών που προέβλεπαν οι εγκεκριμένες μελέτες; Και πού θα καταλήξει αυτή η ιστορία, με τις  πιέσεις των συμπολιτών μας, που δεν εννοούν να καταλάβουν ότι συνήθως κερδίζουν πολλαπλά, όταν παραχωρώντας στον δημόσιο χώρο κάποια τετραγωνικά μέτρα (με το αζημίωτο), αναβαθμίζουν και την ποιότητα ζωής τους και την περιουσία τους και την πόλη που ζουν!  Ως πότε οι πολίτες θα βλέπουν τον δημόσιο χώρο ως εχθρικό χώρο και χρήσιμο μόνο για την καταπάτησή του;   Αν οι απαλλοτριώσεις εκδικάζονταν το Νοέμβρη του 2010, το έργο θα είχε δημοπρατηθεί και ίσως σήμερα που γράφεται το άρθρο, θα όδευε στην ολοκλήρωσή του και θα παραδίνονταν στους πολίτες για χρήση. Ακυρώθηκε όμως  από  την τυπολατρία, την  γραφειοκρατία και τις κακές μας συνήθειες. Η διαχειριστική αρχή της Περιφέρειας  δεν προστάτευσε το έργο και η αρ.1129/23-3-2010 προειδοποιητική εντολή απένταξης ήταν αυστηρά γραφειοκρατική, αφού οι διορθωτικές ενέργειες που προσδιορίζονται ήταν ανεφάρμοστες, μιας και δεν ήταν στο χέρι κάποιου να επισπεύσει τις διαδικασίες του δικαστηρίου, ενώ παράλληλα υπήρχε περιθώριο υλοποίησης του έργου μέχρι το 2013. Στα ώριμα δημόσια έργα, θα πρέπει να εξαντλούνται όλα τα περιθώρια υλοποίησης τους, να υποστηρίζονται μέχρι τέλους οι προθεσμίες και να μην ακυρώνονται  τόσο εύκολα έργα, που με κόπο και χρήμα από δεκαετίες έχουν σχεδιαστεί.  Σε κάθε περίπτωση κακώς η  Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση παραιτήθηκε  τόσο βιαστικά από ένα τόσο σημαντικό έργο, δηλώνοντας μάλιστα τότε στον τοπικό τύπο, ότι θα το μελετούσε ξανά  και θα το έφτιαχνε καλύτερο (πως και πότε άραγε!), υποχωρώντας άτακτα κατά την άποψή μου,  στους τυχερούς -άτυχους παρόδιους ιδιοκτήτες. Ίσως, άλλη μια απόδειξη γιατί  πτωχεύουμε σαν χώρα, αφού οι αντιστάσεις μας στις πιέσεις των ενδιαφερομένων είναι ελάχιστες και προφανώς η λογική αυτή δεν φέρνει ανάπτυξη. Με κριτήρια όμως ατομικών και μόνο συμφερόντων δεν μπορεί να υπάρξει συλλογική ανάπτυξη!    Στην Αμερικάνικη νομοθεσία υπάρχει το άρθρο της αρχής της πλειοψηφίας που αναφέρει “the greatest good for the greatest number” δηλαδή “το μεγαλύτερο καλό για τον μεγαλύτερο αριθμό”. Στην Ελλάδα προφανώς ισχύει το αντίστροφο!   Η νέα Περιφερειακή διοίκηση οφείλει μάλλον να ξαναδεί εξ αρχής την κατάσταση και να προχωρήσει στις ενέργειες επανένταξης και υλοποίησης του σημαντικότατου και άμεσα αναγκαίου έργου για την πόλη της Πρέβεζας. Η πολιτική οφείλει και να συγκρούεται με τα μικροσυμφέροντα, όταν είναι για το καλό των πολλών και της πόλης! Το δίκιο των πολλών η ζωή πάντα το δικαιώνει και αυτό έχει σημασία!