Πως να είσαι ή να μην είσαι γυναίκα

Πως Να Είσαι Ή Να Μην Είσαι Γυναίκα

Αναλογιζόμενοι την ετερότητα που έκαστος διαθέτει και κυρίως τις «κοινωνικές κατηγορίες» στις οποίες εντασσόμαστε όλοι, γίνεται και πιο κατανοητό το πόσο διαφορετικοί είμαστε. Κάθε ειδοποιός διαφορά, καθορίζει και την μοναδικότητα του καθενός, είτε πρόκειται για καλή είτε για κακή. Η πρώτη μας «ταυτότητα» πριν καν γεννηθούμε, πριν καν υπάρξουμε ως μορφή και σώμα στον κόσμο αυτό, είναι εκείνη του φύλου.

Πρώτα- πρώτα είμαστε άνδρες ή γυναίκες, πριν αρχίσουμε να υπάρχουμε ως οτιδήποτε άλλο. Πρώτα από όλα, όμως είμαστε άνθρωποι. Η ποιότητα του κάθε ανθρώπου καθορίζει και το ποιόν του άντρα ή της γυναίκας, που θα ζήσει στον κόσμο. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η ίδια ως γυναίκα θα πρέπει να αναλύσω από το δίπολο αυτό, το πιο δύσκολο και το πιο προσφιλές σε εμένα.

Πήρα αφορμή από ορισμένες προτάσεις που διάβασα. « Το θαυμαστό πράγμα του να είσαι γυναίκα, είναι ότι κατηγορείσαι επειδή εμπιστεύεσαι ή δεν εμπιστεύεσαι τους άντρες. Πρέπει ως δια μαγείας να γνωρίζουμε ποιος άντρας θα μας πληγώσει, μέσω μιας σύντομης συζήτησης μαζί του. Εάν εμπιστευθούμε κακούς άντρες, θα έπρεπε να το καταλάβουμε εξ αρχής και αν δεν εμπιστευόμαστε τους καλούς άντρες, είμαστε άκαρδες και αδίστακτες, που τους αξίζουν όσα παθαίνουν. Το να δείχνουν εκείνοι εξ αρχής τι είναι, δεν μπορεί να συμβεί;».

Γιατί πρέπει εγγενώς να γνωρίζουμε τόσα πράγματα;

Πως Να Είσαι Ή Να Μην Είσαι Γυναίκα. Κάθε άνθρωπος διαθέτει μια επιρροή στο περιβάλλον του και ο τρόπος με τον οποίο δραστηριοποιείται, εναρμονίζεται με αυτό το περιβάλλον. Η γυναικεία περίπτωση, λοιπόν, αποτελεί μια επιρροή σε ένα πολύ ταραχώδες περιβάλλον. Οι εποχές έχουν αλλάξει και σίγουρα δεν πρόκειται για ανάλυση γεμάτη κατηγορίες ή και έκφρασης αρνητισμού. Πολύ περισσότερο είναι επίκριση προς εμάς από εμάς, διότι θεωρούμε ότι πρέπει να φερθούμε ή να μην φερθούμε με ορισμένο τρόπο.

Πολύ περισσότερο η κάθε γυναίκα επιτρέπει ή αποτρέπει τον εαυτό της, από την πραγματική ανθρώπινη γυναικεία της φύση. Η «μάχη» των φύλων έχει οδηγήσει και σε έναν φαύλο κύκλο, γύρω από τον οποίο όλες «κόβουμε βόλτες» μέχρι να κατορθώσουμε να τον ευθυγραμμίσουμε. Ως προς τι να τον ευθυγραμμίσουμε έκαστη το γνωρίζει.

Με ποιον, λοιπόν, τρόπο πρέπει ή δεν πρέπει να είμαστε γυναίκες; Πρέπει πρώτα από όλα να είμαστε άνθρωποι. Με αξιακό σύστημα και ηθική ακεραιότητα, ισχυρή προσωπικότητα, η οποία σαλεύει για στιγμές και πάλι επανέρχεται σε ευθεία πορεία, με βαθιά αισθήματα και πηγαία επιθυμία να εκμεταλλευτούμε όλες μας τις δυνατότητες και τις στιγμές. Κατά νου έχω έναν δυσθεώρητο πύργο, του οποίου τα θεμέλια πρέπει να είναι σταθερά, ώστε να στηρίξουν το υπόλοιπο οικοδόμημα όσο ανεβαίνει ψηλά.

Έτσι και κάθε γυναίκα, πρέπει να στηρίξει το δικό της «οικοδόμημα» από το πρώτο επίπεδο, ώστε να μπορεί να «χτίζει» χωρίς να «κατεδαφίζει». Κυκλοφορούν διαρκώς βιβλία, κείμενα, δηλώσεις και κάθε λογής πληροφορίες, που μας υποτιμούν σε βαθμό προσωπικότητας. «Πώς να είσαι γυναίκα, τι να κάνεις για να σε θέλει, αυτό είναι το ιδανικό σώμα» κλπ. Όλα τους αποτελούν την κοινωνική κατασκευή του συμπεριφορισμού.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να ζούμε ως γυναίκες. Να συμφιλιωθούμε με την ιδέα του σώματος μας, της ύλης που μας συντροφεύει, του μυαλού και του πνεύματος μας, της ψυχής και των αισθημάτων μας. Να τα κάνουμε όλα κομμάτι μας, το οποίο σιγά- σιγά θα ολοκληρώνει τον «πύργο». Μια γυναίκα πρέπει να είναι πολλά. Ή και να μην είναι.

Μητέρα, σύζυγος, σύντροφος, εραστής, φίλη, εργαζόμενη, όμορφη, έξυπνη, πετυχημένη, λογική αλλά και παράλογη, συναισθηματική αλλά και απαθής, ώριμη αλλά και παιδί, σεμνή και απελευθερωμένη. Να ζητάει ότι θέλει αλλά να μην ζητάει και τα πάντα, να διεκδικεί αλλά να μην απαιτεί. Όσο γράφω, όλο και περισσότερα θα προκύψουν. Το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει ποτέ να ψάξουμε να βρούμε, τι θα είμαστε.

Ας είμαστε εμείς ότι θέλουμε. Ας απαρνηθούμε κάθε «οδηγό επιβίωσης» και ας είμαστε απλά η πιο καλή εκδοχή του εαυτού μας, πρώτα για εμάς τις ίδιες. Και ίσως, όλοι οι υπόλοιποι ας αναζητήσουν, τι δεν πρέπει να είναι!