Οιονεί δέσμιοι της μετριότητας

Οιονεί Δέσμιοι Της Μετριότητας

Η αποδέσμευση συνίσταται πρώτα στην κατανόηση του δεσμού. Ο δεσμός ή ο δέσμιος συνιστά τον απελπισμό. Για να εξέλθουμε μιας κατάστασης ή συνθήκης, πρέπει να έχουμε επίγνωση του τι βιώνουμε. Μια βιωματική κατάσταση, παρόλα αυτά, έρχεται στο προσκήνιο, όταν δυσκολεύει την καθημερινότητα μας. Είμαστε όλοι και ο καθένας ξεχωριστά δέσμιοι πολλών πραγμάτων.

Δέσμιοι παθών, ενστίκτων, σκέψεων, ανθρώπων και της ίδιας της πραγματικότητας, στην οποία επιβιώνουμε. Έκαστος αποτελεί μια μονάδα ενός συνόλου, το οποίο βρίσκεται σε άρνηση. Πολύ περισσότερο, έχουμε μανία να συντασσόμαστε με τον μέσο όρο. Σε κάθε περίπτωση και για κάθε μας στιγμή. Από δύο διακριτά σημεία μιας ευθείας, που μετρά από το 0 ως το 10, επιλέγουμε το 5, μιας και απαιτεί ένα χέρι και πέντε δάχτυλα. Ως άνθρωποι, όμως, έχουμε ανάγκη και τα δυο μας χέρια και πολύ περισσότερο και τα δέκα μας δάχτυλα!

«Σημεία μετριότητας»

Και εκεί έρχεται η μετριότητα. Το μέσον. Και ενυπάρχει και εκφράζεται με κάθε δυνατό τρόπο. Όνειρα και στόχοι με περιορισμούς, γνώσεις αρκετές για επιφανειακή μελέτη, συναισθήματα και εκφράσεις, που μας κρατούν ασφαλείς. Νοοτροπία στην οποία κυριαρχεί η μετριότητα. «Να βρω μια δουλειά, να φτιάξω ένα σπίτι, να έχω χρήματα, όλα σε χρόνο ενεστώτα, χωρίς διάρκεια και χωρίς προσπάθεια ή όραμα.

Για πολλούς, ωστόσο, το «ταβάνι» ορισμένων είναι το «πάτωμα» άλλων. Εκεί που εγώ ή εσύ είμαστε αυτάρκεις, κάποιος άλλος ξεκινά. Πάντοτε όμως μας διακατέχει η ανασφάλεια της εξέλιξης και της προόδου. Οπότε εμμένουμε σε καταστάσεις και ανθρώπους, που απλώς ή έστω μας «κάνουν». Μένουμε πίσω, ενώ μπορούμε να κάνουμε δυο βήματα και να βρεθούμε μακριά από το πριν και πιο κοντά στο ιδανικό τώρα.

Η αυτάρκεια δεν συνιστά και επάρκεια. Κάτι που απλώς μας «φτάνει», δεν σημαίνει ότι είναι και αρκετό. Για αυτό και τα παραδείγματα μαρτυρούν επιθυμίες και επιδιώξεις, οι οποίες έμειναν ατελέσφορες.

Είμαστε οιονεί δέσμιοι της μετριότητας, ακριβώς γιατί φοβόμαστε να απαλλαγούμε αυτής. Επιλέγουμε όμως, να βαφτίζουμε αυτόν τον φόβο, με τρόπο που μας κάνει να νιώθουμε άνετα και δεν μας εκθέτει. Στάση ζωής, εαυτός, προτεραιότητα, διάθεση, χρόνο, ασφαλή ζώνη, ή γενικότερα ονόματα να ξεγελούν την επιθυμία μας, για όσα διστάζουμε, να πράξουμε.

«Πλέκουμε εγκώμια» σε ανθρώπους, που θεωρητικά είναι ξεκάθαροι με τις επιθυμίες τους, ενώ ουσιαστικά κρύβονται πίσω από μια μετριότητα, που καταλήγει σε αθλιότητα. Και αν αντιληφθούμε πόσο κοστίζει το μέτριο, μάλλον ούτε καφέ δεν θα προτιμήσουμε ξανά με τις αναλογίες αυτές. Πάντα μου αρέσει να συνδυάζω την ρητορεία με την φιλοσοφία της ζωής και των ανθρώπων.

Ο Γκυστάβ Φλωμπέρ, Γάλλος συγγραφέας, αναφέρει: Βρίσκουμε καταφύγιο στη μετριότητα, από απελπισία για το ωραίο που ονειρευτήκαμε. Αν είναι να ζήσουμε κάτι, ας το ζήσουμε στο έπακρο, αν κάτι θέλουμε να είναι ωραίο, ας είναι τέλειο μέσα στην «ατέλεια» του. Και αν είναι να ονειρευτούμε, ας μην υπάρχει για κανένα όνειρο μας «ταβάνι» , παρά μόνον σταθερό έδαφος να το στηρίξει.

Όταν έπαψα και εγώ να βάζω ζάχαρη στον καφέ μου, εκτίμησα την γεύση του!