Και ότι λέγαμε, πως δεν μπορεί να συμβεί τίποτα χειρότερο από την εξάπλωση μιας πανδημίας, ένας μήνας αρκεί για να βρεθούμε εν τω μέσω κατάρρευσης. Δεν πρόκειται βέβαια για πρωτοφανείς αποκαλύψεις ή κάτι που δεν ξέραμε. Είχαμε πολλάκις την ευκαιρία για αφύπνιση και αλλαγή, ωστόσο, προτιμήσαμε την σιωπή και κατ’ επιλογήν άρνηση της αλήθειας. Ποιά αλήθεια είναι αυτή;
Έχουμε παραμείνει βουβοί και κουφοί χρόνια τώρα. Είμαστε αμέτοχοι και κυρίως απρόθυμοι να αναλάβουμε την ευθύνη που διαθετουμε ως πολίτες μιας χώρας και μιας κοινωνίας, η οποία στηρίζεται σε ιδανικά περασμένων αιώνων, προκειμένου να δικαιολογήσει τις πράξεις του παρόντος. Πράξεις ειδεχθείς και επονείδιστες, πράξεις μακριά από τον ανθρωπισμό, την αλληλεγγύη, την αλήθεια, τον σεβασμό και κυρίως το αίσθημα που θα έπρεπε να διαπνέει μια, κατά τα άλλα, φιλελεύθερη κοινωνία.
“Ο πολιτισμός αγιάζει τα μέσα”
Η υπόθεση Λιγνάδη, η υπόθεση Μενδώνη, η συγκάλυψη, τα ψέματα, ο δόλος, η διαπλοκή και η εκμετάλλευση, δεν αποτελούν ενέργειες του σήμερα και πολύ περισσότερο δεν «φύτρωσαν» ξαφνικά. Αντιθέτως «ρίζωσαν» ακριβώς γιατί βρήκαν «άγονο» έδαφος προσφιλές προς την επικράτηση τους. Και λέω άγονο διότι η βάση αυτή είναι μια κοινωνία ακαλλιέργητη και κυρίως «λίπασμα».
Η ελληνική μνήμη έχει την τάση να «κοντένει» όσο επεκτείνεται το κύκλωμα. Να τρέφεται από το ένδοξο παρελθόν της, το οποίο προφανώς και είναι ένδοξο. Είναι όμως παρελθόν. Και στο παρόν της όποιας αφήγησης γίνεται από εδώ και πέρα για όσα ζούμε, θα συναντάμε αναφορές σε Έλληνες και Ελληνίδες, που για χρόνια κρατούν το στόμα τους κλειστό για ζητήματα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, φυλετικά, διεθνή και το ανοίγουν μόνο όταν πρέπει να σπείρουν δηλητήριο, ρατσισμό, φόβο, μίσος, βία και άρνηση σε οτιδήποτε διαφέρει από τα «δεδομένα». Υπεροχή του συμφέροντος, της ευκολίας, της ανέπαφης διεκπεραίωσης υποθέσεων, του «έλα θα την βρούμε την άκρη» και αν διανοηθούμε να βρούμε την άκρη αυτή, θα φτάσουμε στο λαβύρινθο του Μινώταυρου και μαντέψτε ποιος μας περιμένει εκεί.
Η φωνή του λαού χάνεται;
Ο λαός σιωπά και η φωνή του χάνεται. Μαζί με αυτή χάνεται και κάθε ευκαιρία για αλλαγή. Αντί να βρούμε την πηγή του προβλήματος, το μεταφέρουμε σε κάτι μη οικείο προκειμένου να μην έρθουμε αντιμέτωποι μαζί του. Η ιστορία των αιώνων μας δίδαξε πολλές φορές ότι υπάρχει διχασμός. Αν τόσο πολύ μας εμπνέει η ιστορία, ας πάρουμε ως παράδειγμα την ελληνική επανάσταση. Άνθρωποι που διέθεταν ταυτότητες που τους ξεχώριζαν μεταξύ τους, απαλλάχθηκαν από αυτές και ως Έλληνες πια ενωμένοι απέκτησαν κοινό σκοπό. Η ιστορία που γράφεται τώρα, μιλά για Έλληνες που είναι διχασμένοι μεταξύ τους και που παραμένουν σιωπηλοί όσο το δικό τους συμφέρον παραμένει ανέγγιχτο. Και αν τύχει και θιχτεί παραμένουν ακόμα πιο σιωπηλοί. Και εκεί αποτύχαμε.
Πτυχιούχος του τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με μεταπτυχιακές σπουδές στην Πολιτική Ιστορία και τις Στρατηγικές Σπουδές. Κατάγεται από την Κατερίνη του νομού Πιερίας και ασχολείται με την μελέτη ιστορικών, πολιτικών και κοινωνικών θεμάτων.
