Δημόσιος Λόγος Και Ισηγορία Μετά Παρρησίας. Ισηγορία, παρρησία, ελευθερία του λόγου, όχι της ομιλίας. Επειδή όλα τα ζώα που κατοικούν στον πλανήτη γη, είναι ομιλούντα ζώα.
Στον χάρτη θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ε.Ε. περιλαμβάνεται το άρθρο 11:
1. Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία έκφρασης. Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει την ελευθερία γνώμης και την ελευθερία λήψης ή μετάδοσης πληροφοριών ή ιδεών, χωρίς την ανάμειξη δημοσίων αρχών και αδιακρίτως συνόρων.
2. Η ελευθερία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και η πολυφωνία τους είναι σεβαστές.
Όμως τι σχέση έχει το άρθρο αυτό με την Ισηγορία και την παρρησία; Καμία απολύτως σχέση. Διότι η ελευθερία της γνώμης είναι ίση με το απόλυτο χάος, (κάθε άνθρωπος έχει μια γνώμη). Η λήψη πληροφορίας δεν προσδίδει γνώση, κυρίως αφορά ανταγωνισμούς ανεξάρτητα από το αντικείμενο.
Η πολυφωνία δεν διαφέρει καθόλου από την χάβρα των Ιουδαίων όπως περιγελαστικά ανέφεραν οι πρόγονοί μας στην αρχαιότητα.
Ο όρος Ισηγορία μετά παρρησίας είναι σαφής και με πλήρη επιστημονική τεκμηρίωση. Σημαίνει ότι κάθε πολίτης εφόσον τεκμηριώνει και διασαφηνίζει τα λεγόμενά του, έχει την ίδια δυνατότητα να εκφέρει δημόσια το λόγο του όπως ο πρωθυπουργός, ο πρόεδρος της δημοκρατίας, ο υπουργός, ο δημοσιογράφος και κάθε άλλο δημόσιο πρόσωπο. Στον επιστημονικό χώρο όποιος πολίτης μπορεί να τεκμηριώσει και να αποδείξει τις γνώσεις του έχει την ίδια δυνατότητα να συμμετέχει σε επιστημονικά συνέδρια και σε κάθε χώρο όπου οι επιστήμονες διαλέγονται για αντίστοιχα θέματα. Συνεπώς η έννοια της ισηγορίας μετά παρρησίας δεν αφορά μόνο τυπικό προσόν, τίτλο εξουσίας, τίτλο τιμής κλπ. Αλλά το σύνολο των πολιτών με παρρησία.
Τι ισχύει σήμερα
Στην σύγχρονη Ελληνική κοινωνία, εφόσον δεν είσαι κάτοχος τίτλου εξουσίας, η κάτοχος τίτλου σπουδών με παράλληλη ιδιότητα μέλους συντεχνιακής κομματικής οργάνωσης, δεν έχεις δυνατότητα εκφοράς λόγου.
Υπάρχει ο χώρος των Μέσων μαζικής ενημέρωσης και το διαδίκτυο. Στον χώρο των Μ.Μ.Ε. λόγο εκφέρουν ελάχιστα πρόσωπα κυρίως κομματικά ενταγμένα. Πρόσωπα που καλύπτονται οικονομικά από τους φόρους που συγκεντρώνονται στο δημόσιο ταμείο. Συνέπεια η αλματώδης αύξηση του δημοσίου χρέους. Τα πρόσωπα αυτά λόγω της οικονομικής τους εξάρτησης αδυνατούν να εκφέρουν λόγο μετά παρρησίας. Προσαρμόζουν την ομιλία τους(Ομιλία και όχι λόγος) γύρω από τα ιδιοτελή κίνητρά τους και φυσικά των συνομοίων τους, ὡς ὅμοιον ὁμοίῳ ἀεὶ πελάζει (Πλάτωνας, Συμπόσιο ΧΙΙΙ). Τό ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φίλον, (Αριστοτέλης γνωμικό). Σε αυτή την κατηγορία πολιτών εντάσσονται όλα τα πρόσωπα που κατέχουν θώκο είτε στην εκτελεστική/νομοθετική (ίδια πρόσωπα) είτε στην δικαστική εξουσία.
Μία δεύτερη ομάδα ανθρώπων που εκφέρουν δημόσιο λόγο, είναι οι δημοσιολόγοι, οι δημοσιογράφοι, οι επικοινωνιολόγοι, ελάχιστοι καλλιτέχνες κλπ. Εξαρτούν το ομιλία τους (και όχι τον λόγο τους) από τους οικονομικά ισχυρούς κατόχους των Μ.Μ.Ε. και την προαναφερθείσα κατηγορία των κατεχόντων θώκο εξουσίας.
Η κοινωνία των πολιτών
Κάθε Έλληνας πολίτης που δεν εξαρτά την επιβίωσή του, δεν καλύπτεται οικονομικά, από τους φόρους και τα δάνεια του δημοσίου, παρεμποδίζεται από την έκφραση δημοσίου λόγου. Αυτό συμβαίνει ανεξάρτητα από το επίπεδο του λόγου του, την τεκμηρίωση και την απόδειξη. Κάποια πρόσωπα που φαίνονται ως ανήκοντες στην κοινωνία των μη εξαρτώμενων από το δημόσιο ταμείο, επιχειρηματίες, επιστήμονες κλπ. Προμηθευτές του δημοσίου παρ’ αυτά, εκφέρουν δημόσιο λόγο. Όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι μας και αυτοί εξαρτούν την επιβίωσή τους από το δημόσιο ταμείο.
Δημόσιος λόγος και διαδίκτυο
Ο ευρύτατος χώρος του διαδικτύου δίνει τη δυνατότητα έκφρασης δημοσίου λόγου υποτίθεται σε όλους.
Όμως ποια είναι η πραγματικότητα; Όλα τα πρόσωπα που εξαρτούν την επιβίωσή τους από το δημόσιο ταμείο και τα δάνεια της δημόσιας διοίκησης έχουν τη μερίδα τους λέοντος. Στο διαδίκτυο ενημερωτικές ιστοσελίδες έχουν όλα τα Μ.Μ.Ε. Όλες οι κρατικές εξουσίες και πολλά πρόσωπα των παραπάνω κατηγοριών εξαρτώμενων από τα χρήματα του δημοσίου.
Το σύνολο των πολιτών μη εξαρτώμενων από το δημόσιο ταμείο, συνδέεται στο διαδίκτυο μέσω κοινωνικών δικτύων. Δημιουργεί προσωπικό περίγραμμα (προφίλ) και επικοινωνεί με προφίλ της αρεσκείας του. Η δυνατότητα ευρείας πρόσβασης σε δημόσιο διάλογο δεν υφίσταται στα κοινωνικά δίκτυα. Αρκετοί αλγόριθμοι φροντίζουν να περιορίζεται η δυνατότητα ευρέως αναπτυσσόμενου διαλόγου.
Το θετικό του διαδικτύου είναι ότι μέσω των μηχανών αναζήτησης, δίνεται η δυνατότητα να βρει κανείς την πληροφορία που χρειάζεται και ένα μέρος νέας γνώσης που παράγεται από την επιστημονική κοινότητα.
Συμπέρασμα
Δημόσιος Λόγος Και Ισηγορία Μετά Παρρησίας. Η υφιστάμενη χρήση του δημοσίου λόγου, επιτρέπει στο πολιτικό καθεστώς να συντηρεί την διαπλεκόμενη κοινοβουλευτική ολιγαρχία. Να επιβάλλει τα προς συζήτηση θέματα. Να δημιουργεί θέματα ελάσσονος σημασίας και να τα διατηρεί στην επικαιρότητα όσο διάστημα χρειάζεται μέχρι την νέα παραγωγή αντίστοιχων θεμάτων. Να αφήνει στο περιθώριο κάθε διάλογο που σχετίζεται με την βελτίωση του επιπέδου παρεχόμενης παιδείας, του επιπέδου διαβίωσης και κυρίως των κανόνων δικαίου γενικής στόχευσης(διανεμητικό δίκαιο).
Ενώ όλοι οι Έλληνες διαπιστώνουν και αναγνωρίζουν τα κοινωνικά αδιέξοδα, εν τούτοις δεν δίνεται η δυνατότητα να δια λεχθούν για τα αίτια και τις ενδεχόμενες λύσεις τους.
Η έννοια της Ισηγορίας μετά παρρησίας παραμένει άγνωστη στην σύγχρονη Ελληνική κοινωνία παρά το γεγονός ότι προέρχεται από τους πρόγονούς της.
Η πνευματική υποβάθμιση των Ελλήνων είναι προφανής αν σκεφτεί κανείς ότι οι τρεις βασικοί πυλώνες της παιδείας και της μόρφωσης δεν διδάσκονται στα Ελληνικά σχολεία.
Ετυμολογία, Σημασιολογία και Εννοιολογία.
Χαράλαμπος Τζιόρας
