Βιάζουν και εμάς!

Βιάζουν και εμάς!

Ηχηρός τίτλος, μεγάλη στιγμή. Ένοχος ο Δημήτρης Λιγνάδης για δύο βιασμούς ανήλικων παιδιών. Την είδηση συνοδεύει το εξής: Ελεύθερος με αναστολή. Ελεύθερος.

Η λέξη απόλεσε την απόλυτα καθοριστική σημασία της. Την αίγλη και το στίγμα της. Μια χώρα ολόκληρη παρακολούθησε έντρομη το χρονικό της υπόθεσης και πίστεψε στην δύναμη της δικαιοσύνης. Της κυρίας του αγάλματος, που κρατά στο ένα χέρι σπαθί και στο άλλο την ζυγαριά. Στην κοινωνία μας η ζυγαριά έγειρε και το σπαθί έκοψε και τα 2 της χέρια.

Ο δήμιος εξακολουθεί να βρίσκεται ανάμεσα μας. Παίρνει αποφάσεις, εκδίδει νόμους, μας επροσωπεί, τον «ψηφίσαμε». Ελεύθερος με αναστολή. Ελεύθερος να συνεχίσει την αηδιαστική ζωή του. Μια ζωή συγκάλυψης, διαστροφής και τρομερής εχεμύθειας. Μυστικά κρυμμένα καλά πίσω από κλειστές πόρτες. Βλέπουμε κάθε μέρα την παρακμή και δεν μας κάνει καμία εντύπωση. Δεν αντιδράμε.

Δεν δείχνουμε πυγμή και απάντηση. Ηττηθήκαμε κατά κράτος. Μας κέρδισαν. Ελεύθερος ένας βιαστής. Ένα απόβρασμα. Μια πολιτεία του ανοίγει την πόρτα και εκείνος μας κοιτά ερειστικά.

Μπήκαν φυλακή για χρέη, για μικρό-κλοπές, δέρνονται για πορείες, αντίσταση κατά της αρχής, επειδή κοιτάνε έντονα αστυνομικό, επειδή καθυστέρησαν το ενοίκιο. Μας δέρνουν κάθε μέρα. Ηθικά, σωματικά, πνευματικά. Ψυχή και ύλη. Και εμείς;

Τους γυρνάμε και το άλλο μάγουλο, να μοιάζει με το άλλο. Εκείνος δεν μπήκε φυλακή. Εκείνος μας δείχνει, ό,τι το πλέον επονείδιστο έγκλημα μένει ατιμώρητο. Δεν υπάρχει ποινή. Δεν υπάρχει τιμωρία. Δεν υπάρχει τίποτα.

Υπάρχουν εκείνοι και υπάρχουμε και εμείς. Ο κόσμος μας είναι τόσο μικρός και άχαρος μπροστά στον δικό τους. Και αυτό χάρη στην δική μας άγνοια και απάθεια. Βίασε και εμάς. Μας βιάζουν κάθε μέρα. Γδύνουν το περίβλημα, μας μέχρι να φτάσουν στην σάρκα και από εκεί στο τέλειο είναι, του οποίου απέμεινε ένα τίποτα. Τόσος αγώνας και τόση αγανάκτηση για να είναι όλα τα θύματα τίποτα. Μηδέν.

Τελεία. Η ανάμνηση και ο πόνος της εμπειρίας επαναλαμβάνονται στο άκουσμα της λέξης ελεύθερος και ας είναι ένοχος. Επροσώπησε το θέατρο και την ποίηση, καθώς λέγεται, όσο κανένας άλλος.

Αφού όλοι οι «καλλιτέχνες» φρόντισαν για εκείνον και τους όμοιους του, ξέχασαν την ελληνική τραγωδία. Την κοσμοθεωρία των Ελλήνων.

Η «ύβρις». Υπερεκτίμησαν τις ικανότητες και τη δύναμή τους. Συμπεριφέρθηκαν με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους της πολιτείας και στον άγραφο θεϊκό νόμο. Θεώρησαν ότι είναι Θεοί και τους εξόργισαν. Από εκεί ακολουθεί η «άτις». Η αλαζονία και έπαρση αποτελούν την αχίλλειο πτέρνα τους. Ο υβριστής αρχίζει να χάνει την κρίση του.

Εκεί οι «θεοί» και στη προκειμένη οι δαίμονες τον οδηγούν στα απόλυτα σφάλματα. Ακολουθεί η «νέμεσις». Ακολουθεί η οργή. Δεν ήρθε από το κράτος, δεν ήρθε από αυτούς, που όφειλε. Η «τίσις» πλησιάζει. Η τιμωρία έρχεται. Όλοι είναι οργισμένοι. Και η μεγάλη παράσταση δεν θα κλείσει ποτέ την αυλαία της, όσο ένας παιδεραστής κυκλοφορεί ελεύθερος με αναστολή. Ποτέ, όσο οι εγκληματίες ζουν ανάμεσα μας.

Τότε θα πέσει το χειροκρότημα!