To Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ιωαννιτών κάνει αφιέρωμα στον Ιταλικό Κινηματογράφο από τον ιταλικό νεορεαλισμό έως τον σύγχρονο ιταλικό κινηματογράφο. Αυτή την Τετάρτη 2 Οκτωβρίου και ώρα 8.30 μ. μ. στον Πολιτιστικό Πολυχώρο «Δημήτρης Χατζής» θα γίνει η προβολή της ταινίας: Λουκίνο Βισκόντι: Ο Γατόπαρδος (Il Gattopardo), 1963, 187 λεπτά.
Ο ειδικός συνεργάτης του Πνευματικού Κέντρου, κύριος Παναγιώτης Κράββαρης, αναφέρει:
«Η προσευχή της οικογένειας του Πρίγκηπα Δον Φαμπρίτσιο Σαλίνα διακόπτεται, καθώς στον κήπο του παλατιού οι υπηρέτες βρίσκουν έναν νεκρό στρατιώτη. Αυτό σημαίνει ότι ο Γκαριμπάλντι έφτασε στην Σικελία για να ηγηθεί του ένοπλου αγώνα για την απελευθέρωση και την ενοποίηση της Ιταλίας κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα. Ο Πρίγκηπας βλέπει πως ο μόνος που αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των ιστορικών εξελίξεων είναι ο ανηψιός του Τανκρέντι, ο οποίος κατατάσσεται στα επαναστατικά στρατεύματα, παρ’ όλο που μια νικηφόρα έκβαση για τους Γαριβαλδινούς θα σήμαινε αναδιανομή της γης και του πλούτου και παραγκωνισμό της αριστοκρατίας. Η πριγκηπική οικογένεια συνεχίζει απτόητη τη ρουτίνα της και μετακομίζει στην θερινή της κατοικία στην Ντουναφουγκάτα, εκεί που τους υποδέχεται ο νεόπλουτος δήμαρχος Ντον Καλότζερο, ο οποίος παρ’ όλα αυτά συντηρεί τον σεβασμό της τοπικής κοινότητας προς τους αριστοκράτες και την εκκλησία. Καθώς ο Τανκρέντι επιστρέφει πια ως ήρωας πολέμου με τα στρατεύματα του βασιλιά πια, που αποτελούν τον επίσημο απελευθερωτικό στρατό, παρατηρούν χαιρέκακα με τον θείο του τον άξεστο και αδίστακτα ρεαλιστή Ντον Καλότζερο και την ανερχόμενη τάξη που θέλει να διαχειρίζεται πια τις τύχες της χώρας. Όταν όμως η όμορφη κόρη του Ντον Καλότζερο Αντζέλικα επισκεφτεί τον Πρίγκηπα, ο Τανκρέντι θα την ερωτευτεί, και ο Πρίγκηπας θα επιδιώξει τον γάμο τους, ως ένα συμβιβασμό για να σώσει την οικογένειά του από τον οικονομικό ξεπεσμό και την απομόνωση.
Βασισμένος στον προπαππού του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούσα, ενός Σισιλιάνου αριστοκράτη που έγραψε το ομώνυμο βιβλίο, ο Πρίγκηπας βλέπει τον παραδεισένιο κόσμο του να κλονίζεται από τις αδυσώπητες ιστορικές αλλαγές: Ένα φυσικό, πατριαρχικό δίκαιο που ίσχυε μέσα στα μαρμάρινα πατώματα και τις κλασσικίζουσες τοιχογραφίες των παλατιών, ένας κληρονομημένος πλούτος των τίτλων, κάποιες αόριστες ιδεαλιστικές αξίες της δικαοσύνης και της ευσέβειας, και ένας λαός που ακολουθεί μια στάσιμη ζωή με τη δική του άγνωστη και αδιάφορη νομοτέλεια, όλα υποχωρούν μπροστά στον αναβρασμό της αλλαγής. Την νέα Ιταλία την φτιάχνουν όλοι οι άλλοι, πολεμώντας, κάνοντας πολιτική, αντιμετωπίζοντας το άγνωστο, συνάπτοντας διφορούμενες σχέσεις. Όλη αυτή η πραγματικότητα ξεπερνά τον Πρίγκηπα, και στο τέλος τον συνθλίβει.».
