Του Λευτέρη Τώνη
Ο πρώην μπασκετμπολίστας Κώστας Τσαρτσαρής μιλά αποκλειστικά στο Λευτέρη Τώνη για την πορεία του στον Παναθηναικό, την Εθνική ομάδα, για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτ κλπ. Αποκαλύπτει επίσης πως ασχολήθηκε με το μπάσκετ και τι έχει να θυμάται σε όλη αυτή την πλούσια καριέρα του με τις πολλές προσωπικές διακρίσεις και τους πολλούς τίτλους που έχει κατακτήσει.
Περισσότερα στην συνέντευξη που ακολουθεί.
Τι έχεις να θυμάσαι από τον Παναθηναϊκό και την Εθνική Ελλάδας; Μία μικρή ανασκόπηση.
Μόνο καλές στιγμές. Ήμασταν από τις γενιές που ζήσανε πιο όμορφα πράγματα πολλές επιτυχίες, προφανώς είχαμε και στιγμές αλλά θεωρώ ότι τα καλά ήταν πολύ περισσότερα. Καταφέραμε και κερδίσαμε πολλά πράγματα με την Εθνική ομάδα και πολλά ακόμα με τον σύλλογο μας. Τι να πρωτοθυμηθώ το Ευρωπαϊκό το 2005 στο Βελιγράδι, την δεύτερη θέση στο πάγκοσμιο του 2006, την νίκη μας επί των Αμερικανών, τις Ευρωλίγκες με τον Παναθηναϊκό, τα πρωταθλήματα τα κύπελλα όλα ήταν εξίσου σημαντικά, αναμνήσεις που θα μείνουν χαραγμένες μέχρι που να πεθάνω στην μνήμη μου.
Ποιος σου έδωσε το έναυσμα να ασχοληθείς με το άθλημα του μπάσκετ και γιατί;
Εγώ μεγάλωσα σε μία πόλη ότι το κυρίαρχο άθλημα ήτανε το χαντμπολ. Η Βέροια είναι κατεξοχήν χαντμπολική πόλη. Όλοι ωθούνται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σε αυτό το άθλημα, και εγώ το δοκίμασα παρόλα αυτά το μπάσκετ είναι αυτό που μου κέρδισε το ενδιαφέρων, στα διαλλείματα στο σχολείο πάντα με μία μπάλα μπάσκετ οπότε σιγά σιγά άρχισα να νιώθω ότι αυτό είναι το άθλημα να κάνω και έτσι ξεκίνησε και η πορεία μου, σχετικά μεγάλος 13 αλλά λόγω σωματότυπου ξεχώρισα σχετικά γρήγορα διότι ότι ένα παιδί που είναι ενάμιση κεφάλι πάνω από τους υπόλοιπους θέλοντας και μη κάνει κάτι καλύτερο από τους υπόλοιπους. Ύστερα ήταν και τοπικοί άνθρωποι, προπονητές που είχα εκεί από την αρχή ο κ.Μιτρέγκας, ο κ.Τρανίρης, ο κ.Χατζηχαρίσης, κ.Μπλατσιώτης όλοι αυτοί οι άνθρωποι που σιγά σιγά μου δώσανε τα πολλά απραίτητα εχέγγυα να προχωρήσω.
Παίζει ρόλο και η κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ 1987, δηλαδή σου έδωσε ώθηση να ασχοληθείς με το μπάσκετ…
Αυτό είναι το έναυσμα για όλα τα παιδιά να ασχοληθούν με το μπάσκετ και φυσικά με το μπάσκετ. Το καλό που συνέβη από το 87΄ και μετά ότι ξεφύτρωσαν μπασκέτες δεξιά και αριστερά ενώ τότε οι αλάνες είχανε δύο τρεις στύλους για τα τέρματα για το ποδόσφαιρο. Από εκεί και πέρα όταν βρέθηκε και η μπασκέτα σε κάθε γωνία του τετραγώνου λογικό ήτανε όλα τα παιδιά να ασχοληθούν με αυτό.
Όταν πάτησες για πρώτη σου φόρα στο παρκέ ως παίκτης του μπάσκετ τι αισθάνθηκες;
Τι αισθάνθηκα… Κοίταξε ότι ακόμα βρίσκομαι μέσα στο παρκέ, με την μυρωδιά του ξύλου, με την μπάλα του μπάσκετ αυτό σημαίνει αγάπη, έρωτας, πάθος το οποίο δεν έχει σβήσει τόσα χρόνια. Δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ του.
Ήταν δύσκολα τα πρώτα βήματα με το άθλημα του μπάσκετ;
Όχι δεν ήταν δύσκολα. Μπορεί να μην είχαμε παρκέ παντού, μπορεί να μην είχαμε τα καλύτερα παπούτσια, μπορεί να μην είχαμε τις καλύτερες συνθήκες αλλά παρά όλα αυτά όπως και κάθε παιδί κάνοντας αυτό που γουστάρει περνάει καλά. Το πάθος και η δύναμη πηγάζουν από την καρδιά του κάθε ενός. Έτσι και εμείς ξεκινήσαμε απλά και μόνο για την αγάπη και απλά ήμασταν από τους τυχερούς που προχωρήσαμε.
Δηλαδή έκανες το χόμπι σου επάγγελμα…
Αυτό νομίζω είναι ότι ποιο σημαντικό που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος να κάνει το χόμπι του επάγγελμα και να μπορέσει και να ζήσει από αυτό.
Φανταζόσουν ποτέ όταν ξεκίνησες να ασχολείσαι με το μπάσκετ, η μετέπειτα πορεία σου θα εξελισσόταν σε μία μεγάλη καριέρα με πολλούς τίτλους;
Όχι αλίμονο, ποτέ δεν το φανταζόμουν αυτό, ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Ευτυχώς όλα πήγαινα καλά, δεν είχα τραυματισμούς και έφτασα μέχρι το τέλος.
Πως αισθάνθηκες όταν σου έγινε η πρόταση να παίξεις για την ομάδα του Παναθηναϊκού;
Εγώ ήμουνα εντός εισαγωγικών Παναθηναϊκός από πολύ μικρός και Γκαλικός. Όταν έφυγε ο Γκάλης και πήγε στον Παναθηναϊκό έγινα και εγώ Παναθηναϊκός. Όταν ξεκίνησα στον Νηαρ Ηστ Καισαριανής και στο Περιστέρι σκεφτόμουν καθαρά επαγγελματικά, αν μου ερχόταν πρόταση από τον Ολυμπιακό θα πήγαινα στον Ολυμπιακό ξεκάθαρα, παρά όλα αυτά όμως ήρθε η πρόταση από τον Παναθηναϊκό το οποίο με έκανε διπλά χαρούμενο προφανώς πήγα στην καλύτερη ομάδα της Ευρώπης και γιατί ήταν πρωταθλήτρια ομάδα το 2002 και θα πήγαινα στην ομάδα της καρδιάς μου οπότε όλα εκεί πέρα πήγαν καλός.
Με λίγα πίστεψες εκείνη την στιγμή ήρθε η ώρα να αναδείξεις το ταλέντο σου…
Εννοείτε, όταν παίρνει ένας μία δουλειά προσφορά δεν την σκέφτεται δεύτερη φορά την αρπάζει από τα μαλλιά.
Τι θυμάσαι από το πρώτο σου παιχνίδι του τριφυλλιού;
Το δέος φορώντας απλά την φανέλα και ήμουν συμπαίκτης με πολλή μεγάλα ονόματα όπου πάντα ήθελα να παίζω όπως ο Φράγκι (Αλβέρτης), ο Καλαιτζής, ο Φώτσης ήταν και ο Λάζαρος (Παπαδόπουλος).
Ζέλικο Ομπράντοβιτς: Τι σημασία έχει το όνομα αυτό σε εσένα;
Ο κ.Ομπράντοβιτς μου έδωσε την ευκαιρία να κατακτήσω τίτλους, να μου μάθει πως κερδίζονται οι τίτλοι, πως φτάνεις στην κορυφή, πως διατηρείς την κορυφή, πως την διαχειρίζεσαι πως να είμαι ταπεινός, ένα τεράστιο σχολείο και όπως έχω πει πολλές φορές μαζί με τον κ.Πεδουλάκη είναι οι “δεύτεροι πατέρες μου”.
Δηλαδή πιο συγκεκριμένα τι εννοείς με την φράση δεύτεροι πατέρες μου…
(γέλια)… Εντάξει πέρα από τον βιολογικό πατέρα που μου έχει δώσει τα σωστά βήματα στην ζωή μου, είναι οι άνθρωποι που έχω ζήσει πολλές στιγμές μαζί τους, χαρές και λύπες, με έχουν συμβουλέυσει σε πάρα πολλά κομμάτια και χρωστάω πολλά σε αυτούς.
Για την πορεία του Παναθηναϊκού την σεζόν 2006-07 για το πρωτάθλημα της Ευρωλίγκας, πιο ήταν το “μυστικό” για την κατάκτηση του τροπαίου;
Δεν υπάρχουν μυστικά. Το να μπορείς να βγάλεις το ταλέντο, την διάθεση και την δουλειά μέσα στο παρκέ και να αποδείξεις ξεχωριστά ποιος είσαι και να κάνεις φτιάξεις μία σωστή ομάδα, αυτό είναι το σημαντικότερο.
Το 2007 ο Παναθηναϊκός κατακτά το Πρωτάθλημα Ελλάδος, το Κύπελλο και την Ευρωλιγκά (1o triple crown). Πίστευες ότι η αμάδα κάποια χρόνια αργότερα θα ήταν υπερδύναμη του μπάσκετ στην Ευρώπη;
Ήδη δύο χρόνια πριν που πήγαμε στην Μόσχα στο Final 4 είχαμε δείξει ότι χτιζόταν κάτι καλό. Χτίζοντας έναν ελληνικό κορμό και παίρνοντας κάποια ξένα κομμάτια από το εξωτερικό, Αμερικάνους και Ευρωπαίους είδαμε ότι χτίστηκε μία ομάδα η οποία μεσουράνησε και ήτανε στην κορυφή. Αυτό είναι και το μυστικό των επιτυχιών όλων των ομάδων, έτσι έπραξε και ο Ολυμπιακός τα προηγούμενα χρόνια, έτσι έπραξε και ΤΣΣΚΑ Μόσχας και οι υπόλοιπες ομάδες.
Τι είναι αυτό που θυμάσαι από το Final 4 του 2009 του Βερολίνου όταν αντιμετωπίσατε τον Ολυμπιακό; Τι είναι αυτό που σου έχει μείνει χαραγμένο στην μνήμη σου;
Προφανώς είναι ιδιαίτερα παιχνίδια αυτά με τον Ολυμπιακό και πόσο μάλλον σε ένα Final 4. Η πίεση και το άγχος είναι στο ζενίθ αλλά όχι μόνο εκείνη την ημέρα αλλά από μέρες πριν που είχε οριστεί ήδη το ζευγάρι παρά όλα αυτά είχαμε πίστη και εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας και γενικά στην ομάδα μας και καταφέραμε να φτάσουμε στην πολυπόθητη νίκη.
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς πριν κάποια χρόνια σύμφωνα με δηλώσεις του τόνισε ότι ο Παναθηναϊκός το 2009 είχε το καλύτερο που είχε ποτέ. Συμφωνείς μαζί του;
Ναι, νομίζω και εγώ ότι εκείνη την χρονιά ήτανε το πιο πλούσιο ρόστερ, κλείναμε όλες τις τρύπες είτε στην περιφέρεια είτε στην ρακέτα, αμυντικά και επιθετικά είχαμε πάρα πολλές λύσεις, όποιος έμπαινε ή έβγαινε για την ομάδα δεν φαινόταν η διαφορά, ήταν ένα ρόστερ πλουσιοπάροχο και στις δώδεκα θέσεις.
Μετά την κατάκτηση της Ευρωλίγκας του 2011 στην Βαρκελώνη, την επόμενη χρονιά ο Παναθηναϊκός πηγαίνει στο Final 4 της Κωνσταντινούπολης ήρθε αντιμέτωπος με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας του μεγάλου Αντρέι Κιριλένκο. Πιστεύεις ότι σε εκείνο το παιχνίδι σας αδίκησε η διαιτησία για τον λόγο που ειχαν ακουστεί πάρα πολλά εκείνη την περίοδο.
Δεν χρειάζεται να καταφεύγουμε σε τρίτους και μπλεξίματα, δεν παίξαμε καλά χάσαμε, έτσι είναι ο αθλητισμός και δυστυχώς μας πόνεσε γιατί δεν ήμασταν καλύτεροι από τους άλλους.
Για το όταν έμαθες ότι ήταν η τελευταία χρονιά του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό το 2012;
Προφανώς πικράθηκα είχαμε ζήσει δέκα χρόνια μαζί με τον κ.Ομπράντοβιτς είχαμε κάνει τόσα πολλά μαζί αλλά από εκεί και πέρα κατάλαβα τους λόγους της απόφασης του και ο καθένας θα συνέχιζε τον δρόμο του χωρίς να αλλάξει στην σχέση μας μεταξύ μας.
Τι έχεις να πεις για τους δύο άλλοτε εμβληματικούς αρχηγούς που έχουν αφήσει το στίγμα τους την ομάδα του τριφυλλιού, τον Φραγκίσκο Αλβέρτη και Δημήτρη Διαμαντίδη;
Πάνω από όλα είναι φίλοι και είναι δύο εξαιρετικοί άνθρωποι, ταπεινοί, σταρ, παρά όλα αυτά έκανα την δουλεία τους στο γήπεδο εξαιρετικά και αυτό είναι που κρατάει ο κόσμος και ότι τελείωσαν την καριέρα τους με το κεφάλι ψηλά.
Τι σημαίνει για εσένα το όνομα Δημήτρης Ιτούδης;
Ήταν άξιος πάντοτε, μπορεί να ήταν δεύτερος προπονητής στα χαρτιά αλλά οι γνώσεις του ήταν πάρα πολύ υψηλές, δουλευταράς, εργατικότατος δηλαδή και είναι πανάξια εκεί που βρίσκετε αυτήν την στιγμή.
Λίγα λόγια για το κόσμο του Παναθηναϊκού
Είναι μία αμφίδρομη σχέση, θεωρώ ότι και εμείς γαλουχήσαμε πολλή κόσμο σε έναν συγκριμένο τρόπο παιχνιδιού, διδάξαμε στον κόσμο του Παναθηναϊκού παίζετε το μπάσκετ γιατί ήταν μία περίοδος που ήταν πικραμένοι από το ποδόσφαιρο και ήρθανε στο μπάσκετ και μάθανε πως είναι τελικά το μπάσκετ και η στήριξη τους όλα αυτά τα χρόνια ήταν συγκλονιστική. Σε άσχημες στιγμές είδαμε ότι ήτανε δίπλα μας, ακόμα και τώρα που διανύει δύσκολες στιγμές η ομάδα μπάσκετ είναι εκεί πέρα δίπλα.
Τι φταίει ότι η ομάδα μετά το 2012 δεν μπορεί να συμμετάσχει σε Final 4;
Εντάξει δεν παίζουμε μόνοι μας, παίζουν και άλλες ομάδες που έχουν αυτή την στιγμή το προτέρημα του υψηλότατου μπάτζετ. Δυστυχώς μας πρόλαβε ο Ολυμπιακός παίρνοντας κάποια Ελληνόπουλα που είναι και στην λίστα της Εθνικής ομάδας και όχι μόνο της δικής τους ομάδας, κάτι που κάναμε και εμείς τα παλαιότερα χρόνια, οπότε καταφύγαμε και σε λύσεις που υπάρχουν στην αγορά κάθε χρόνο με διαφορετική ομάδα. Είναι δύσκολο, αν δεν χρησιμοποιήσεις έναν συγκριμένο κορμό είναι δύσκολο να φτάσεις στην κορυφή έτσι απλά, θέλει υπομονή.
Για την οικογένεια Γιαννακόπουλου;
Είναι οι στυλοβάτες της ομάδας, σε δύσκολους καιρούς βάζουνε χρήματα τα οποία βγαίνουν πολύ δύσκολα από τις επιχειρήσεις, αλλά η αγάπη τους και μόνο είναι αυτή που στηρίζει και όλα τα όνειρα των οπαδών.
Παναγιώτης Γιαννάκης;
Ήτανε ένας εξαιρετικός προπονητής είχε τους δικούς του κώδικες επικοινωνίας, ένας άνθρωπος έμβλημα για το ελληνικό μπάσκετ και ο σεβασμός που απέπνεε ήτανε αρκετός για να μας ετοιμάσει για τον αγώνα.
Ο άλλοτε αρχηγός της Εθνικής ομάδας Μιχάλης Κακιούζης είχε πει ότι πάμε για το χρυσό στο Ευρωμπασκετ του 2005. Το σχόλιο σου πάνω σε αυτό;
Ίσως ήταν λίγο υπερβολικός. Είναι μερικά πράγματα που δεν μπορείς να προβλέψεις, δεν παίζαμε καλά σε όλη την διοργάνωση και παρά όλα αυτά καταφέραμε να παίξουμε και να κερδίσουμε τα παιχνίδια και από εκεί και πέρα εκτοξευτήκαμε και στις υπόλοιπες διοργανώσεις. Το σημαντικό είναι ότι φτάσαμε στην κατάκτηση.
Ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν ο άνθρωπος που σας έστειλε στον τελικό. Τι έχεις να θυμάσαι από εκείνη βραδιά;
Ήταν μία βραδιά που όλοι ήμασταν στα ουράνια. Προφανώς ήταν ένα σκηνικό το οποίο δεν έβλεπες συχνά στα γήπεδα δηλαδή ένα τρίποντο τόσο μεγάλο και πόσο μάλλον να στείλει εμάς σε έναν τελικό που είχαμε τόσα χρόνια να ξαναφτάσουμε.
Όταν μάθατε ότι στον ημιτελικό του Μουντομπασκετ της Ιαπωνίας θα αντιμετωπίζατε της Ηνωμένες Πολιτείες του Μάικ Ζιζέφσκι πια ήταν η πρώτη αντίδραση σας;
Το σημαντικό είναι ότι προετοιμαστήκαμε ψυχολογικά ξέροντας ότι ήμασταν αου τσάιντερ, δεν μπορώ να πω ότι είχαμε ελπίδες, δεν είχαμε ελπίδες. Αν είχαμε ελπίδες ήταν μία και ήταν και αυτή που πήραμε και τα καταφέραμε. Παίζοντας με αυτά τα μεγαθήρια, τόσο ταλαντούχοι και τόσο αθλητικοί παίκτες που απαρτίζανε αυτήν την ομάδα δεν είχαμε πλεονεκτήματα, όμως παίξαμε έξυπνα, είδαμε ότι το παιχνίδι μπορούσε να πάει στα μέτρα μας πήραμε αυτοπεποίθηση και όλα πήρανε τον δρόμο τους.
Ποιος ήταν ο ποιο επικίνδυνος παίκτης των Αμερικανών εκείνη την ημέρα;
Που να αρχίσεις και που να τελειώσεις όλοι αυτοί μπορούσαν να κρατήσουν μία ομάδα μόνοι τους.
Με τα δύο αυτά “έπη” που έκανε η Εθνική ομάδα το 2005 με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού και το 2006 την νίκη επί των Αμερικανών και την δεύτερη θέση στο Μουντομπασκετ, πιστεύεις είναι η κληρονομιά που σας άφησαν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φιλίππου κλπ. εσείς συνεχίσατε το έργο τους;
Προφανώς όλοι ξεκινήσαμε από το 87΄ αλλά και εμείς προσπαθήσαμε να γράψουμε την δική μας ιστορία. Τώρα πια βρισκόμαστε δίπλα ή έστω πιο κάτω από την ομάδα του 87΄ γιατί πάντα η πρώτη είναι και η πιο σημαντική, όμως και εμείς καταφέραμε να κάνουμε κάτι τεράστιο όχι μόνο το Ευρωπαϊκό που κερδίσαμε αλλά κερδίζοντας τους Αμερικάνους απαρτιζόμενοι από παίκτες του ΝΒΑ.
Για τον τελικό του 2006 με την Ισπανία;
Δυστυχώς μείναμε στον ημιτελικό. Αν παρουσιαζόμασταν σοβαροί προφανώς θα μπορούσαμε να κοντράρουμε όμως τα τόσα χρόνια των επιτυχιών της Ισπανικής ομάδας πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι μία πάρα πολύ καλή ομάδα και ήταν καλύτεροι από εμάς ξεκάθαρα.
Η Εθνική ομάδα μετά την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου το 2009 στο Ευρωμπάσκετ στην Λιθουανία. Πιστεύεις ότι η Εθνική ομάδα έχει χάσει το DNA της;
Υπήρξαν κάποιες αποχωρήσεις παικτών από την ομάδα, προσπάθησε να βρει μία καινούρια ταυτότητα η ομάδα, μείναμε σε κάποιες επιλογές που δεν θα ήταν ίσως σωστές, παρά όλα αυτά όμως ταλέντο υπάρχει και η διάθεση υπάρχει. Το ζήτημα είναι να υπάρχει και από τον κόσμο υπομονή και τώρα που θα έχουμε μαζί μας και έναν παγκόσμιο αστέρα τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να καταφέρουμε κάτι μεγάλο όλοι μαζί.
Για το νέο πρωτάθλημα της Ευρωλίγκα;
Είναι πολύ πιο δύσκολη από όλες τις πλευρές και οι ίδιοι παίκτες το έχουνε βιώσει στο πετσί τους. Έχει γίνει πιο ανταγωνιστική και φέτος έχουμε δει ένα φανταστικό πρωτάθλημα. Μοιάζει με το ΝΒΑ και στόχος αυτός είναι να φτάσουμε να γίνουμε κάτι σαν το ΝΒΑ ή να γίνουμε μία περιφέρεια του ΝΒΑ.
Στην Ελλάδα υπάρχει η δεξαμενή παικτών από μικρές ηλικίες; Πόσο βοηθάνε η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης (Ε.Ο.Κ.) και στους συλλόγους στους οποίους αγωνίζονται;
Υπάρχουν και πολλά ταλέντα, εντάξει είναι και οι καιροί δύσκολοι για την ομοσπονδία έχοντας πολύ στενούς οικονομικούς πόρους, δεν μπορεί να συντηρήσει κάποια σωματεία από μαθαίνω. Υπάρχουν και κάποια καλέσματα και γίνονται αυτή την στιγμή πολύ δύσκολα από ότι μαθαίνω όμως υπάρχουν παιδία τα οποία έχουν δυνατότητες, το θέμα είναι οι ομάδες οι ίδιες πρέπει να τα δουλέψουν να μπορέσουν να τα αναδείξουν ακόμα περισσότερο.
Το ελληνικό πρωτάθλημα είναι ανταγωνιστικό στην Ευρώπη ή λόγω της οικονομικής κρίσης έχει πέσει η ποιότητά του;
Όσο έχουμε πρωτάθλημα δύο ταχυτήτων δεν νομίζω να θεωρείτε ανταγωνιστικό. Κακά τα ψέματα όταν δεις το πρωταθλητή και τον δευτεραθλητή εξ αρχής δεν μπορεί να μιλάς για ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, παρά όλα αυτά γίνονται προσπάθειες προς τα πίσω, βλέπουμε όμορφα παιχνίδια αλλά όταν και αυτοί έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους της πρώτης δεύτερης θέσης του κινήτρου τουλάχιστον να πάνε Ευρωλίγκα καταλαβαίνεις ότι και οι πρόεδροι οι ίδιοι απογοητεύονται και τα παρατάνε στο τέλος.
Το πρωτάθλημα της FIBA το Basketball Champions League μπορεί να ανταγωνιστεί την Ευρωλιγκά;
Θα είναι πολύ δύσκολο να ανταγωνιστεί την Ευρωλίγκα. Δεν είναι σώφρον να υπάρχουν δύο λίγκες αυτήν την στιγμή.
Ο Γιάννης Αντετονκούμπο εκτός από ηγέτης των Μilwaukee Buks θα είναι και ο νέος ηγέτης της Εθνικής ομάδας;
Αυτός είναι ο στόχος από ότι καταλαβαίνω και γι’αυτό θα πρέπει να κάνουμε και λίγη υπομονή, να πάρει το παιδί το χρόνο για να αφομοιώσει λίγα πράγματα το σημαίνει Εθνική ομάδα.
Τι ξεχωριστό έχεις ο Γιάννης Αντετοκούνμπο προς το παιχνίδι και προς την ομαδικότητα;
Είναι ένα παιδί πανύψηλο με τεράστια άκρα, μπορεί να τρέξει το γήπεδο από τον καλύτερα και από κοντός, μπορεί νατριπλάρει την μπάλα εξίσου σαν κάποιο κοντό. Το σουτ πρέπει να φτιάξει αυτή την στιγμή, λίγο το low post και θα είναι ένας παίκτης που θα μιλάει όλος ο κόσμος γι’αυτόν.
Πλέον είσαι προπονητής στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού. Όταν βλέπουν τα παιδιά έναν αστέρα του μπάσκετ όπως εσύ, τι καταλαβαίνεις ότι από λένε μέσα τους;
Ίσως να υπάρχει ένα μικρό άγχος εξ αρχής αλλά προσπαθώ με τον τρόπο μου να το αποβάλουν και απλά ύστερα κάνουμε την δουλεία μας. Όλοι καταλαβαίνουν είμαστε ίσοι στο μπάσκετ αλλά εγώ έχω τον ρόλο του προπονητή αυτή την στιγμή και τίποτα παραπάνω.
Έκλεισες νωρίς την καριέρα σου. Έχεις μετανιώσει για την απόφαση σου να αποσυρθεί από τα γήπεδα σε ηλικία 33 ετών;
Δεν έχω μετανιώσει. Θεωρώ ότι μία παραγωγική ηλικία είναι λίγο πριν τα τριάντα δηλαδή είκοσι εφτά με τριάντα άντε τριανταένα το πολύ. Ο κάθε ένας έχει διαφορετικά όρια για τον εαυτό του και εγώ θεώρησα ότι σιγά σιγά να αποσυρθώ και να έρχονται οι νέοι.
