Σήμερα, 8 Μαρτίου τιμάμε τη γυναίκα. Η Παγκόσμια ημέρα των γυναικών θεσπίστηκε για πρώτη φορά το 1977 από τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ. Ποιος είναι όμως ο σκοπός των “παγκοσμίων ημερών”; Γιατί καθιερώθηκαν και τι πρεσβεύουν;
Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θέτουμε σκεπτόμενοι τις παγκόσμιες ημέρες. Αρκετοί θα απαντούσαν στα ερωτήματα αυτά με ωφελιμιστικό τρόπο που κατά ένα ποσοστό θα μπορούσε να είναι και αληθής. Η εμπορικότητα των ημερών αυτών δεν είναι ο αυτοσκοπός. Εξάλλου η ύπαρξη των “παγκοσμίων ημερών” χρονολογείται στις αρχές του 20ου αιώνα όπου το εμπόριο δεν είχε την σημερινή μορφή.
Οι “παγκόσμιες ημέρες” υιοθετήθηκαν και αγκαλιάστηκαν από τα Ηνωμένα Έθνη ως ένα δυναμικό εργαλείο προώθησης αιτημάτων. Ο στόχος πίσω από τις ημέρες αυτές είναι να προβληματίσουν το ευρύ κοινό αλλά και να χαιρετήσουν πρακτικές που βελτιώνουν την καθημερινότητα μας.
Γιατί λοιπόν μιλάμε για την μέρα αυτή; Διότι μετά κόπων και βασάνων η γυναίκα κατάφερε να γίνει μέρος του κοινωνικού συνόλου. Διότι παρόλο που έχει επιτύχει πολλά στον εργασιακό και κοινωνικοπολιτικό χώρο, παραμένει ένα βήμα πίσω. Διότι σε πολλές χώρες δεν έχει κατοχυρώσει ακόμα τα ανθρώπινα δικαιώματά της αλλά και σε προηγμένες χώρες είναι αυτή που πολεμάει καθημερινά για την ισάξια θέση στην οικογένεια, τη δουλειά, την πολιτική ζωή και την κοινωνία.
Ας κρατήσουμε τα ουσιώδη όμως, μιας και η γυναίκα πλέον κατέχει πολλαπλούς ρόλους που ναι μεν την ισχυροποίησαν απέναντι στο ανδρικό φύλλο, αλλά από την άλλη την έκαναν αδύναμη απέναντι στο ίδιο της τον εαυτό.
“Ισότητα των φύλων”
Περίπου το 60% των γυναικών στον κόσμο εργάζεται χωρίς ασφάλεια και μάλιστα με μισθούς φτώχειας. Ακόμη καταλαμβάνει μόλις το 24% των κοινοβουλευτικών θέσεων στον κόσμο. Επίσης μία στις τρεις γυναίκες έχουν υποστεί σεξουαλική βία.
Για όλα αυτά λοιπόν η παγκόσμια ημέρα των γυναικών είναι ημέρα επαγρύπνησης. Η ισότητα δεν είναι αίτημα της γυναίκας αλλά δικαίωμά της. Και φυσικά όχι μόνο σήμερα αλλά κάθε μέρα γιορτάζουν οι γυναίκες, αυτές που παλεύουν και διεκδικούν τα δικαιώματά τους, αυτές που μας φροντίζουν και μας αναθρέφουν, αυτές που υπομένουν τη βία νομίζοντας ότι δεν έχουν λόγο στη δικαιοσύνη, αυτές που τώρα βρήκαν τη δύναμη να μιλήσουν.
Η μέρα αυτή αυτή λοιπόν δεν είναι τίποτα περισσότερο από τροφή για σκέψη. Δεν αρκούν τα μεγάλα πρωτοσέλιδα, οι νομικές κατοχυρώσεις και οι παγκόσμιες συμφωνίες. Ο τρόπος που σκεφτόμαστε, μιλάμε και δρούμε ο καθένας ξεχωριστά βελτιώνει τη ζωή μας.
