Μια ζωή γεμάτη πάθη

Μια Ζωή Γεμάτη Πάθη

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα και «ο κρεμάμενος επί ξύλου» Θεός της ορθοδοξίας, δίνει το παράδειγμα της ταφής του για την εξιλέωση των δικών μας αμαρτιών. Η εορτή του Πάσχα αποτελεί τον σημαντικότερο «σταθμό» της χριστιανικής πίστης, κατά το οποίο όλοι απαλλάσσονται από αμαρτίες και ανθρώπινες αδυναμίες, νηστεύουν από ροπές και πάθη, μέχρι και την Ανάσταση του θεανθρώπου.

Στο σημείο αυτό, η ανθρώπινη φύση αποκαθίσταται από την φθαρτότητα της ψυχής και όχι τόσο της ύλης και όλοι πλέον μπορούν, να οικοδομήσουν από την αρχή την «ανανεωμένη» ζωή. Αν και η ανάγνωση της πίστης είναι πολλά περισσότερα και βαθύτερα από όσα περιέγραψα, το νόημα παραμένει κρυμμένο σε μικρές αιχμές, τις οποίες δύσκολα διακρίνουμε.

Πολλοί περιμένουν τη Μεγάλη Εβδομάδα για να δοκιμάσουν τον εαυτό τους, να στερηθούν των απολαύσεων, που μας καθιστούν «αμαρτάνοντες», να καθαρίσουν σώμα και πνεύμα, ώστε να δεχθούν το σώμα του Χριστού ευλαβικά και όπως αξίζει στην πίστη της πάταξης των αμαρτιών. Ίσως το διάστημα να ξεπερνά την μια εβδομάδα και να προηγούνται και άλλες ημέρες. Η απαλλαγή ωστόσο, από τα πάθη μας είναι ένας αιώνιος κύκλος, που πολύ περισσότερο αποτελεί και την ανθρώπινη φύση στον πυρήνα της.

Είμαστε άνθρωποι, επειδή είμαστε ατελείς και αμαρτωλοί. Και είμαστε αμαρτωλοί απέναντι στην ίδια μας την ύπαρξη, πριν καν φτάσουμε στη θρησκεία. Οι διδαχές της συμπληρώνουν ένα πολύ μεγάλο παζλ, στο οποίο ο καθένας μας καθώς προχωρά βρίσκει και τα κατάλληλα κομμάτια για να το ολοκληρώσει. Αν καταφέρει δηλαδή.

Κάθε κομμάτι που ταιριάζει με τα υπόλοιπα, οδηγεί και σε ένα σχέδιο ζωής, που όσα ίδια κομμάτια με άλλους και αν βρούμε, πάντα θα διαφέρουν στο πως ο καθένας μας τα τοποθετεί.

Για κάποιους στο κέντρο υπάρχει η θρησκεία, για άλλους η οικογένεια, οι φίλοι, η ελευθερία, η αγάπη κ.ο.κ. Άλλα κομμάτια απουσιάζουν τελείως, ενώ σε κάποια υπάρχουν λίγα. Όλα όμως αυτά αποτελούν πάθη μας και κατ’ επέκτασιν μαθήματα. Σε ολόκληρη την ζωή μας βιώνουμε τα πάθη. Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο, άλλοι επιφανειακά, άλλοι εσωτερικά. Ο βαθμός εξιλέωσης μας είναι η στιγμή, που τα αναγνωρίζουμε και προσπαθούμε να τα κάνουμε μέρος του παζλ και όχι απλά κομμάτια, που αντικαθιστούμε ή πετάμε όταν δεν μας ταιριάζουν.

«Μια ζωή γεμάτη πάθη»

Μέσα στην ατέλεια των παθών μας, θεωρώ ότι εμείς οι άνθρωποι πρέπει καθημερινά, να προσπαθούμε, να γίνουμε καλύτεροι. Δεν αρκεί η πίστη της αιώνιας ζωής μετά θάνατον, γιατί η κατανόηση του παρόντος διδάσκει, πως έχουμε το τώρα για πάντα. Και όσοι μας ακολουθήσουν, θα αναφέρονται σε εμάς με το πως ζήσαμε στο παρόν και όχι για το πως θα υπάρχουμε μετά από εδώ.

Η θρησκεία διδάσκει βαθιά την δεύτερη ευκαιρία και την μετάνοια. Διδάσκει την πραγματική προσπάθεια για αλλαγή. Η αποχή από φαγητό και εξαρτήσεις θα βοηθήσει ουσιαστικά το σώμα μας ως προς την νηφαλιότητα του. Η «ψυχική αποχή» είναι μια αέναη πάλη με εμάς τους ίδιους.

Η πραγματική πίστη και νηστεία έρχονται, όταν απέχουμε από την κακία, τον φθόνο, την απάτη, το ψέμα, την ανασφάλεια, τη στεναχώρια, την επίκριση και την κριτική, τον φόβο, τον ρατσισμό, την βία, την λαγνεία, την απληστία, τον εγωισμό. Είναι πολλά άλλα και σίγουρα αναφέρονται πολλές φορές. Όμως, όπως και με όλα, τα θεωρούμε δεδομένα. Όπως θεωρούμε πως μια εβδομάδα θα μας απαλλάξει από όλα.

Η επόμενη μέρα που ξημερώνει, μας βρίσκει ακριβώς ίδιους. Και αυτό είναι το δυστύχημα. Σε μία ζωή γεμάτη πάθη, ας φροντίσουμε κάθε μέρα να κάνουμε τις «αμαρτίες» μας μέρος αυτής, ώστε αν οι ίδιοι δεν μπορούμε να αλλάξουμε, τουλάχιστον να μην προκαλούμε κακό στους γύρω μας. Και το κακό είναι ότι αυτό δεν βρίσκεται μόνο έξω από εκκλησίες και προσευχές, αλλά στο ίδιο χέρι, που μετά το πέρας της προσευχής, σηκώνεται για να βλάψει κάποιον άλλο.

Και το κάθε χέρι, ελέγχεται από ένα πνεύμα, το οποίο πρέπει να καθαρίσει πρώτο! Καλή Ανάσταση!