Επικρατεί στη χώρα μια απαράδεκτη παρεξήγηση. Γίνονται τα πάντα προκειμένου να μην χρεοκοπήσει το κράτος. Και στον σκοπό αυτό θυσιάζεται η κοινωνία. Σε οικονομικό αδιέξοδο η χώρα έφτασε με ευθύνη του δημόσιου τομέα. Αυτός έφαγε ουσιαστικά τα λεφτά. Και υπερδιογκώθηκε βασανίζοντας ουσιαστικά τους πολίτες με νέους φορείς, εγκρίσεις, άδειες, ελεγκτικούς μηχανισμούς και κανονισμούς. Για να δικαιολογήσει κυρίως την ύπαρξη, τον όγκο και τα έξοδά του. Μπροστά στην προοπτική της χρεοκοπίας τώρα επιβαρύνεται δυσβάστακτα ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας. Για να μην χρεοκοπήσει το κράτος. Που μας οδήγησε με το μέγεθος και τις πράξεις του στο χείλος του γκρεμού. Εν τούτοις όλα σχεδόν τα κόμματα ομονοούν πως το Δημόσιο δεν πρέπει να πειραχτεί στην προσπάθεια διάσωσης της οικονομίας. Παρά τις συστάσεις των δανειστών μας για δραστικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες οι πολιτικές αρχές επιμένουν σε μέτρα αύξησης των εσόδων. Που καταλήγουν βέβαια σε εξοντωτικές φορολογικές επιδρομές. Να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Όλη η προσπάθεια αποφυγής της χρεοκοπίας εστιάζεται την ανάγκη αποφυγής του ενδεχομένου αδυναμίας του κράτους να πληρώσει κατά κύριο λόγο μισθούς. Στον δημόσιο τομέα βέβαια. Γιατί παντού αλλού οι αμοιβές καταβάλλονται από ιδιωτικές πηγές. Εξοντώνεται λοιπόν ο ιδιωτικός τομέας οδηγούμενος σε αδυναμία να εκπληρώσει στόχους και υποχρεώσεις. Με αποτέλεσμα εκτεταμένη ιδιωτική χρεοκοπία και αυξανόμενες απολύσεις. Κανένας όμως δεν αποφασίζει να αρχίσει νε περικόπτει δαπάνες στο δημόσιο. Που είναι και ο υπεύθυνος της κρίσης αλλά και ο ουσιαστικά ωφελούμενος από τις θυσίες. Το σύνηθες επιχείρημα για την άρνηση περικοπών στο κράτος είναι η ενδεχόμενη ανεργία. Μα αυτοί που συνέχεια απολύονται στον ιδιωτικό τομέα δεν είναι άνεργοι; Γιατί αυτών των ανθρώπων τις δυσκολίες τις ξεπερνάμε; Και είμαστε έτοιμοι να τους θυσιάσουμε στο όνομα της διάσωσης της κρατικής γραφειοκρατίας; Για κάθε θέση εργασίας που διασώζεται στο δημόσιο θυσιάζονται δύο στον ιδιωτικό τομέα! Αυτό που συμβαίνει είναι σε κάποιο βαθμό παράλογο. Για να αποφύγουμε την χρεοκοπία του κράτους (που συμβολίζεται με την αδυναμία πληρωμής μισθών) εξοντώνουμε με την βαριά φορολογία τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Αρνούμενοι παράλληλα να επιβάλουμε μεγάλες περικοπές στο κράτος – από κατάργηση υπηρεσιών και φορέων μέχρι απολύσεις. Περίπου 4 δις στοχεύουν να εξασφαλίσουν φορολογώντας τους ιδιώτες. Και μόνο 400 εκ. από περικοπές στο κράτος!! Πασχίζουμε λοιπόν να σώσουμε το κράτος εξοντώνοντας την αγορά. Δεν είναι λογικότερο, για την διάσωσή του, το ίδιο το κράτος να υποστεί και τις μεγαλύτερες θυσίες; Το κράτος όμως έχει σύμμαχο σ’ αυτή την πάλη την πολιτική τάξη. Που έχει πλημμυρίσει τον δημόσιο τομέα με στρατούς κομματικών στελεχών. Κάθε περικοπή λοιπόν φορέων και προσωπικού έχει άμεσο πολιτικό κόστος. Που καμία πολιτική παράταξη δεν είναι αποφασισμένη να αντιμετωπίσει. Γι’ αυτό και το δημόσιο εξακολουθεί να παραμένει στο απυρόβλητο. Με την φορολογική επιδρομή μάλιστα που ετοιμάζει η κυβέρνηση (και που κάποιοι μάλιστα ανίδεοι αποκαλούν «νεοφιλελεύθερη») από πουθενά δεν προκύπτει πως θα εξασφαλισθεί η διάσωση της οικονομίας. Η χρεοκοπία με βάση την λογική αυτή είναι αδύνατον να αποτραπεί. Με την ιδιωτική οικονομία όμως να έχει εν τω μεταξύ συνθλιβεί. Και με το μέγεθος του κράτους ανέπαφο. Αν πρόκειται να φθάσουμε λοιπόν στην κατάρρευση, γιατί να μην οδηγηθούμε εκεί με την ιδιωτική οικονομία ισχυρότερη και το κράτος ψαλιδισμένο; Εκεί νομίζω πως βρίσκεται η ουσία των προβλημάτων μας αλλά και οι δυνατότητες μας για μελλοντική ανάκαμψη. Αν η προσπάθεια αποφυγής της χρεοκοπίας στοχεύει να αποτρέψει απλά την στάση πληρωμών του κράτους και να διαλύσει την κοινωνία και την ιδιωτική οικονομία δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί πρέπει να αποφύγουμε την χρεοκοπία. Η λύση είναι απλή και στηρίζεται στην λογική. Κατάργηση των επικείμενων φορολογικών επιβαρύνσεων και αντικατάσταση των ποσών που, κατ’ εκτίμηση, επρόκειτο να εισπραχθούν με δραστικές περικοπές κρατικών δαπανών. Με τον τρόπο αυτό και οι δανειστές μας θα είναι ικανοποιημένοι και η χρεοκοπία θα αποφευχθεί. Διαφορετικά, ανάμεσα στην χρεοκοπία του κράτους και στην χρεοκοπία της κοινωνίας, προτιμότερη είναι η πρώτη.
Ανδρέας Ανδριανόπουλος Πηγή: www.sofokleous10.gr
