Του Βασίλη Βιλιάρδου…… Συνέντευξη σχετικά με τη χρεοκοπία, τις τράπεζες, το ΔΝΤ, την Ευρωζώνη, το δημόσιο χρέος, τις ευθύνες των κυβερνήσεων, την παγίδα της διαγραφής χρεών, τη Γερμανία, τη στάση πληρωμών και τη δραχμή – μελλοντικές προβλέψεις. “Πιστεύω ότι ένας λαός δεν πρέπει να εκτιμά τίποτα περισσότερο από την αξιοπρέπεια και την ελευθερία της ύπαρξης του – ότι η ντροπή μίας δειλής υποταγής δεν ξεπλένεται με τίποτα…Δηλώνω ότι θεωρώ την ψεύτικη σωφροσύνη, η οποία αποσκοπεί στην αποφυγή του κινδύνου, ως το πλέον επικίνδυνο αποτέλεσμα του φόβου. Ο κίνδυνος πρέπει να αντιμετωπίζεται με θάρρος, με ήρεμη και σταθερή απόφαση, καθώς επίσης με καθαρή συνείδηση. Ένα έθνος δεν μπορεί να εξαγοράσει την ελευθερία του από τις ξένες δυνάμεις, με τεχνάσματα και στρατηγήματα – αλλά μόνο εάν ριχτεί άφοβα στη μάχη, θυσιάζοντας χίλιες ζωές για ένα πολλαπλό κέρδος ζωής” (Carl von Clausewitz). Είναι πολύ δύσκολο να διακρίνει κανείς θετικές προοπτικές, όσον αφορά το μέλλον μίας χώρας, στην οποία η κυβέρνηση ενοχοποιεί τους Πολίτες της για εκτεταμένη φοροδιαφυγή, προσπαθώντας να τους επιρρίψει όλες τις ευθύνες της χρεοκοπίας και χωρίς να τους προσφέρει την ελάχιστη ανταποδοτικότητα (παιδεία, υγεία κλπ.) στους φόρους τους – ενώ όλοι σχεδόν οι Πολίτες κατηγορούν την κυβέρνηση, σύσσωμη την Πολιτική καλύτερα, διαδηλώνοντας στους δρόμους με συνθήματα όπως: «κλέφτες και απατεώνες». Φυσικά απορεί κανείς με την «ιδιαιτερότητα» της παρούσας κυβέρνησης η οποία, όπως πολλές προηγούμενες, φαίνεται να προσπαθεί με κάθε τρόπο να παραμείνει στην εξουσία – παρά το ότι δεν έχει την παραμικρή πλέον «νομιμοποίηση», όχι μόνο επειδή «υπεξαίρεσε» την ψήφο των Πολιτών (αφού δεν τήρησε καμία απολύτως από τις υποσχέσεις της) αλλά, κυρίως, επειδή επιμένει να θέλει να σώσει ερήμην των εκλογέων της εκείνη τη χώρα, την οποία η ίδια (σε κάποιο βαθμό) οδήγησε στο «ικρίωμα». Πόσο μάλλον όταν επιμένει να τη σώσει με τις ίδιες ακριβώς μεθόδους (πρόγραμμα του ΔΝΤ, λιτότητα, μεσοπρόθεσμο, καμία αναπτυξιακή πολιτική κλπ.), οι οποίες έχουν οδηγήσει την Ελλάδα στο χείλος της καταστροφής, αυξάνοντας το δημόσιο χρέος της από το 115% στο 170% – παρά τους συνεχείς φόρους και την συρρίκνωση της αξίας τόσο της κρατικής, όσο και της ιδιωτικής περιουσίας! Στα πλαίσια αυτά, οι διαδικασίες «εκποίησης» της δημόσιας περιουσίας, με σημείο «εκκίνησης» ίσως τις τράπεζες, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία – αφού «καθοδηγούνται» αφενός μεν από τους οπαδούς των παιδιών του Σικάγου (από τους συνδίκους του διαβόλου δηλαδή και από τους εντολείς τους), αφετέρου από μία μερκαντιλίστρια ανατολικογερμανίδα καγκελάριο, η «νομιμοποίηση» της οποίας είναι επίσης περιορισμένη στη χώρα της (οι Γερμανοί Πολίτες δεν υποφέρουν σημαντικά λιγότερο από όλους εμάς). Συνεχίζοντας, όταν χαρακτηρίσαμε την Ελληνική κρίση το 2009 σαν «την κρίση των κρίσεων», δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τη σημερινή (πόσο μάλλον τη μελλοντική) κατάληξη της. Επίσης δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι, οι Έλληνες θα σιωπούσαν για τρία ολόκληρα χρόνια– ειδικά με το σημερινό, απίστευτα εκκωφαντικό θόρυβο. Υποθέταμε δηλαδή ότι, κάποια στιγμή θα αντιδρούσαν:
(α) είτε αποσύροντας μαζικά τις καταθέσεις τους από τις τράπεζες (φυσικά τοποθετώντας τες σε κάποια «τρίτη», όλοι μαζί στην ίδια),
(β) είτε με ειρηνική μεν, αλλά μαζική αποχή από τους χώρους εργασίας τους, τουλάχιστον για μία εβδομάδα – αφού οι διαδηλώσεις έχουν πάψει πλέον να είναι απειλητικές, για την ελίτ και ορισμένους «πολιτικούς» υπαλλήλους της (τοπικές ελίτ, κυβερνήσεις κλπ.), οι οποίοι έχουν μάθει πια να τις «διαχειρίζονται».
Φυσικά διαψευσθήκαμε εντελώς, αφού οι αντιδράσεις περιορίσθηκαν σε ατέρμονες συζητήσεις, σε απλές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, σε διαδηλώσεις που «σβήστηκαν» εύκολα με φωτιά (Marfin), σε κενές ομιλίες διαφόρων πολιτικών σωτήρων κλπ. – ενώ οι τηλεοράσεις παρέμειναν ανοιχτές, έτσι ώστε να διευκολύνεται η «προπαγάνδα», εάν όχι η «πλύση εγκεφάλου», των εισβολέων. Βέβαια ορισμένοι «χειραγωγοί» της κοινής γνώμης συνεχίζουν να κατακρίνουν «επιδεικτικά» και να βρίζουν «κολακευτικά» την Πολιτική, παρουσία πάντοτε των ίδιων πολιτικών – αφού είναι αυτονόητο ότι, δεν θα μπορούσαν διαφορετικά να μεταφέρουν τα «μηνύματα» των εντολέων τους, στο ανυπεράσπιστο, ευεπηρέαστο, φοβισμένο και ηττοπαθές «πλήθος». Όσον αφορά τώρα κάποια «κανάλια», τα οποία συνεχίζουν να προβάλουν «αφελληνιστικές» τούρκικες τηλεοπτικές σειρές, επιμένοντας να εκθειάζουν τον αθάνατο οθωμανικό πολιτισμό, δεν μπορούμε να τα κατηγορήσουμε – αφού, όπως φαίνεται, έχουν μεγάλη απήχηση στους Έλληνες-θεατές τους (διαφορετικά υποθέτουμε ότι δεν θα συνέχιζαν να τα προβάλλουν, εκτός εάν αμείβονταν από τους «εριστικούς» και επεκτατικούς γείτονες μας). Η μεγαλύτερη από όλες τις εκπλήξεις μας τώρα είναι η σημερινή απορία πολλών Ελλήνων, σχετικά με το τι θα επακολουθήσει, μετά από μία ενδεχόμενη χρεοκοπία. Αν και όλοι βλέπουμε ότι, οι μισθοί μειώνονται «καταιγιστικά», οι συντάξεις επίσης, οι απολύσεις είναι καθημερινές, οι φόροι πολλαπλασιάζονται, οι τιμές των προϊόντων αυξάνονται (ειδικά όταν υποχρεωθούμε σε 50-60% διαγραφή χρέους, οπότε οι εισαγωγές θα είναι μετρητοίς και πανάκριβες, ή όταν κοινωφελείς επιχειρήσεις, όπως η ΔΕΗ εξαγοραστούν από το Καρτέλ), όπως επίσης ότι αυξάνεται η ανεργία και το κλείσιμο των επιχειρήσεων, ενώ τόσο η παιδεία, όσο και η υγεία «παραπαίουν», με τις τράπεζες να αδυνατούν να ανταπεξέλθουν και με τα φάρμακα να παρουσιάζουν ελλείψεις, ενώ το χρηματιστήριο έχει καταρρεύσει και η εγκληματικότητα λαμβάνει ήδη ανησυχητικές διαστάσεις, δεν μπορεί να αναρωτιόμαστε για το τι θα συμβεί – αφού ήδη συμβαίνει. Εάν δε ανατρέξουμε στις τραυματικές εμπειρίες πολλών άλλων λεηλατημένων χωρών (Βραζιλία, Αργεντινή, Ασία, Τουρκία κλπ.), στο υποθετικό σενάριο χρεοκοπίας, στα επακόλουθα της εξόδου μίας χώρας από την Ευρωζώνη και αλλού, απλά θα βεβαιωθούμε ότι, αυτό που βλέπουμε είναι πράγματι αληθινό και δεν μας προδίδουν τα μάτια μας. Είτε θέλουμε λοιπόν, είτε όχι, τα αποτελέσματα της χρεοκοπίας είναι εδώ, εξελίσσονται ραγδαία προς το χειρότερο και τα βλέπουμε – παρά το ότι κάποιοι από εμάς «κρύβουν το κεφάλι στην άμμο», προσποιούμενοι ότι δεν γνωρίζουν τι ακριβώς διαδραματίζεται και θέλουν να το πληροφορηθούν από τους «ειδικούς». Ανεξάρτητα τώρα από αυτά και θεωρώντας ότι,
(α) η μοναδική πλέον λύση μας είναι η μονομερής στάση πληρωμών (την οποία θα ακολουθούσε διαπραγμάτευση με τους ξένους δανειστές, με στόχο τη μείωση του επιτοκίου μας στο 1,5%, καθώς επίσης την αποπληρωμή όλου του χρέους, σε 40 τουλάχιστον ισόποσες ετήσιες δόσεις, κατά το παράδειγμα της Γερμανίας του 1953 – ή δυνατόν με την προσέλκυση ευρωπαϊκών παραγωγικών επενδύσεων), με δική μας δηλαδή πρωτοβουλία, εντός φυσικά του Ευρώ – και όχι σχέδια «τύπου Εύρηκα» ή πολιτικές «εθνικής υποτέλειας», ενώ
(β) ο μεγαλύτερος κίνδυνος για όλους μας είναι η τοποθέτηση της μίας κοινωνικής ομάδας απέναντι στην άλλη (οι προβλεπόμενες μεγάλες κοινωνικές εξεγέρσεις, ενδεχομένως σε ολόκληρη τη Δύση και ειδικά στις πολυπολιτισμικές Η.Π.Α., δεν ανήκουν εδώ),
καθώς επίσης ότι οι Έλληνες πολίτες, εάν ενημερωθούν σωστά και αποφασίσουν να «πολεμήσουν», θα τα καταφέρουν τελικά (το έχουν αποδείξει πολλές φορές στην ταραχώδη Ιστορία τους), στη συνέντευξη που ακολουθεί (σε εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης, από τον Ιούνιο του 2011), σε πέντε μικρά βίντεο (εάν πατήσει κανείς επάνω στον κόκκινο σύνδεσμό, θα οδηγηθεί σε κάθε ένα χωριστά), προσπαθήσαμε να αναλύσουμε τη χρεοκοπία, όσο καλύτερα μπορούσαμε (Ιούνιος 2011).
ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΒΙΝΤΕΟ:
Γενικά περί χρεοκοπίας, πρόσφατες χρεοκοπίες κρατών, τα στοιχήματα των κερδοσκόπων και τα βασικά οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας
Ποιοι τομείς της οικονομίας θα επηρεασθούν από μία ενδεχόμενη χρεοκοπία, η τραπεζική κρίση, οι εισαγωγικές επιχειρήσεις, η ακίνητη περιουσία, η διεθνής εμπειρία της Αργεντινής, οι διαφορές μας, η ανάπτυξη μετά τη χρεοκοπία, ο σημερινός σκοτεινός ρόλος του ΔΝΤ και διάφορες λεπτομέρειες
Μέτρα αποφυγής της χρεοκοπίας, δείκτες χρεοκοπίας, τα προβλήματα διαφόρων κρατών της Ευρωζώνης (Ιταλία, Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία), τα τεράστια πλεονεκτήματα της Ελλάδας, τα τραπεζικά συγκοινωνούντα δοχεία, το χρέος και οι κυβερνήσεις μας
Πως θα μπορούσαμε να αποφύγουμε τη χρεοκοπία σήμερα, πληρώνοντας όλα τα χρέη μας, γιατί θα έπρεπε να μας βοηθήσει η ΕΕ με ένα σχέδιο Μάρσαλ, τα προβλήματα από την είσοδο μας στην Ευρωζώνη, η έξοδος από το κοινό νόμισμα και το έγκλημα της επιστροφής στη δραχμή (εάν δεν συνοδεύεται από διαγραφή του 90% των χρεών).
Σημείωση: Υπενθυμίζουμε εδώ μέρος από το άρθρο μας («Υποθετικό σενάριο χρεοκοπίας») όπου, εάν η Ελλάδα υιοθετούσε τη δραχμή, η υποτίμηση που αμέσως μετά θα ακολουθούσε, θα υπερδιπλασίαζε το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας, ιδιωτικό και δημόσιο – σε ιλιγγιώδη επίπεδα, τα οποία θα ξεπερνούσαν ακόμη και το 500% του ΑΕΠ της, από 265% σήμερα (η ΕΕ ευτυχώς δεν επιμένει στη δραχμή, γνωρίζοντας τον τεράστιο κίνδυνο διάλυσης της, από μία τέτοια ενέργεια). Η επιστροφή στη δραχμή (ένα ανεύθυνο, εάν όχι εγκληματικό «σενάριο», πάντοτε κατά την υποκειμενική μας άποψη), θα απαιτούσε το ολιγοήμερο κλείσιμο των τραπεζών και την «κατάσχεση» των καταθέσεων σε ευρώ (των θυρίδων επίσης), έτσι ώστε να οδηγηθούν στην ΕΚΤ για την «εξόφληση» της ποσότητας χρήματος, η οποία έχει διατεθεί στην Ελλάδα (παράλληλα με τις τράπεζες, κλείνει συνήθως για λίγο χρονικό διάστημα και το χρηματιστήριο). Περαιτέρω, οι καταθέτες θα προσπαθούσαν να πάρουν όλα τους τα χρήματα από τις τράπεζες όταν άνοιγαν ξανά, έστω σε δραχμές, προβλέποντας πως η αρχική υποτίμηση της τάξης του 30-50% θα ξεπερνούσε σύντομα το 80% – με καταστροφικά αποτελέσματα για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Εκτός αυτού, δεν θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν όλες οι ποσότητες των ευρωχαρτονομισμάτων, αφού εκείνοι οι Έλληνες, οι οποίοι διατηρούν μετρητά εκτός τραπεζών (στα σπίτια τους), δεν θα ήταν πρόθυμοι να τα επιστρέψουν, παρά τη νομική τους υποχρέωση (θα τα παρακρατούσαν δηλαδή παράνομα και λαθραία). Επομένως, θα δεσμευόταν οι καταθέσεις σε ευρώ της ΤτΕ στην ΕΚΤ, οπότε η Ελλάδα θα χρεωνόταν ακόμη περισσότερο. Πρόβλημα θα ήταν και η ισοτιμία μεταξύ δραχμής και ευρώ, η οποία θα καθοριζόταν ελεύθερα από την κυβέρνηση – ειδικά όσον αφορά τα χρέη των ιδιωτών προς τις τράπεζες, αφού θα έπρεπε να εξοφλούνται με δραχμές, σε κάποια σταθερή ισοτιμία με το ευρώ. Η απόφαση του καθορισμού της ισοτιμίας, παρά το ότι θα ήταν στην ελεύθερη επιλογή της κυβέρνησης (όπως και η έξοδος της χώρας από την Ευρωζώνη, μετά από διαπραγματεύσεις που θα προϋπέθεταν μεγάλη διαγραφή χρεών), θα έπρεπε επίσης να προβλέψει το ύψος του μελλοντικού πληθωρισμού, όπως και πολλά άλλα – κάτι εξαιρετικά δύσκολο στην εφαρμογή του. Τέλος, σε μία τέτοια περίπτωση υπάρχει φυσικά ο φόβος της απότομης λαϊκής εξέγερσης, επειδή όταν απειλείται η ατομική ιδιοκτησία, ολόκληρος ο πληθυσμός (τόσο περισσότερο προσκολλημένος στα περιουσιακά αγαθά του, όσο πιο λίγα κατέχει) βγαίνει μαζικά στους δρόμους, καταστρέφοντας ότι βρεθεί μπροστά του – ειδικά τους χώρους που «κατοικούνται» από την πολιτική εξουσία (με ενδεχόμενο επακόλουθο την ανάδειξη δικτατορικών καθεστώτων). Έτσι λοιπόν θεωρούμε προτιμότερο το δρόμο της στάσης πληρωμών (τον οποίο ακολουθεί η διαπραγμάτευση με τους δανειστές), παραμένοντας εντός της ζώνης του Ευρώ – με μοναδική ίσως εξαίρεση τη διαγραφή του 90% των χρεών, χωρίς όμως να κινδυνεύσει η συμμετοχή της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η παγίδα της διαγραφής χρέους, ελεγχόμενη και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, τα κλαμπ του Λονδίνου και του Παρισιού, η τεράστια «φοροδιαφυγή» των πολυεθνικών και η θυματοποίηση των Ελλήνων.
Σημείωση: Εδώ υπενθυμίζουμε ένα μέρος από το άρθρο μας («Μοιραία λάθη, θανατηφόρα»), σε σχέση με την εργασιακή εφεδρεία και τις διάφορες παροχές του δημοσίου (συντάξεις, δωρεάν νοσοκομειακή περίθαλψη κλπ.):
Όπως γράψαμε λοιπόν, ένα τρίτο μεγάλο «λάθος», το οποίο οφείλει άμεσα να διορθωθεί, είναι η μη καταγραφή των κρυφών χρεών ενός κράτους, στους Ισολογισμούς του – όπου ως τέτοια θεωρούνται οι πάσης φύσεως μελλοντικές υποχρεώσεις, τις οποίες έχει αναλάβει απέναντι στους Πολίτες του. Για παράδειγμα οι συντάξεις, οι δαπάνες για τη δημόσια υγεία (ασφαλιστικό), από την στιγμή και μετά που οι πολίτες, συνταξιοδοτούμενοι, παύουν πλέον να εργάζονται κλπ. Αν και πολλοί πιστεύουν ότι, αυτού του είδους οι παροχές είναι δεδομένες, επειδή υπάρχουν «ικανά» αποθεματικά κεφάλαια στα ταμεία του δημοσίου, πιθανότατα θα απογοητευτούν σε μεγάλο βαθμό στο μέλλον – ειδικά στις χώρες, οι οποίες παύουν να αναπτύσσονται ή/και χρεοκοπούν. Άλλωστε, το νέο θέμα της «εργασιακής εφεδρείας», για το οποίο ξανά η Ελλάδα «διαδραματίζει» το ρόλο πειραματόζωου (με την έννοια της μέτρησης των κοινωνικών αντιδράσεων), ευρίσκεται προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση – αφού με το συγκεκριμένο «τέχνασμα» επιδιώκεται η κατάλυση κάποιων ειδικών προνομίων, τα οποία συνοδεύουν την ηλικία της συνταξιοδότησης. Στον Πίνακα ΙΙ που ακολουθεί αναφέρονται τα συνολικά χρέη (φανερά και κρυφά) ορισμένων χωρών, για τις οποίες υφίστανται «εσωτερικές» μετρήσεις:
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Φανερά και κρυφά δημόσια χρέη, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ
| Χώρα | Φανερά και κρυφά δημόσια χρέη |
| Η.Π.Α. | 659% |
| Μ. Βρετανία | 613% |
| Γαλλία | 347% |
| Γερμανία | 335% |
| Αυστρία | 258% |
| Ισπανία | 103% |
Πηγή: Bank Wegelin, Ελβετία Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Όπως συμπεραίνουμε με ευκολία από τον Πίνακα ΙΙ, υπάρχει μία ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του δυτικού συστήματος, η οποία δεν βρίσκεται τόσο στην Ευρωζώνη, όσο στη Μ. Βρετανία και, κυρίως, στις Η.Π.Α. Τόσο η Γαλλία, όσο και η Γερμανία ακολουθούν με απόσταση, ενώ η Αυστρία είναι σε καλύτερη θέση – με την Ισπανία να έχει τα μικρότερα συνολικά χρέη. Αν και αυτά τα μεγέθη οφείλουν να αντιμετωπίζονται με μεγάλη προσοχή, επειδή βασίζονται σε εκτιμήσεις σχετικά με τη μελλοντική εξέλιξη των πληθυσμών, εν τούτοις μας προσφέρουν μία πολύ καλή εικόνα – ειδικά για τη σύγκριση των κρατών μεταξύ τους (δυστυχώς, δεν βρήκαμε τα μεγέθη της Ελλάδας).
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Όπως φαίνεται, η τεράστια κρίση χρέους και δανεισμού της Δύσης (ποτέ μέχρι σήμερα δεν υπήρχαν τόσα συσσωρεμένα δημόσια χρέη σε καιρό ειρήνης), η οποία ξεκίνησε από τις Η.Π.Α., μεταφέρθηκε αμέσως μετά στην Ελλάδα και «διείσδυσε», έντεχνα εκ μέρους της υπερδύναμης, στην Ευρωζώνη (με τη βοήθεια του Ελληνικού Δούρειου Ίππου, καθώς επίσης του ΔΝΤ), θα αποδειχθεί πιθανότατα μεγαλύτερη από κάθε άλλη προηγούμενη (ακόμη και από τη Μεγάλη Ύφεση του 1930). Περαιτέρω, εάν δεν διασωθεί γρήγορα η Ελλάδα, χωρίς να χρεοκοπήσει επίσημα βέβαια, τότε η κρίση θα επεκταθεί από την περιφέρεια (Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Βέλγιο κλπ.), στον πυρήνα της Ευρωζώνης – κατ’ αρχήν στη Γαλλία και μετά στη Γερμανία. Παράλληλα, θα «επιστρέψει» δριμύτερη στις Η.Π.Α. (ευρίσκεται ήδη «καθ’ οδόν»), όπου η διαφαινόμενη συνεργασία των εργατικών συνδικάτων με τις ισχυρές μειονότητες (ισπανόφωνους κλπ.), θα δημιουργήσει τεράστιες κοινωνικές αναταραχές – εν πρώτοις εναντίον της Wall Street (με μεγάλες πιθανότητες «μετανάστευσης των κεφαλαίων στην Ασία, καθώς επίσης διάλυσης της αμερικανικής «ομοσπονδίας»). Τα πιθανά αυτά γεγονότα θα δημιουργήσουν τεράστια κοινωνικά προβλήματα στην υπό διάλυση Ευρωζώνη (εάν δεν έχει «αποσυντεθεί» μέχρι τότε), ενώ τόσο στη Γαλλία, όσο και στη Γερμανία θα «εκκολαφθούν» αντίστοιχες με τις Η.Π.Α. εξεγέρσεις των εργατικών συνδικάτων – σε συνεργασία με τις ευρωπαϊκές μειονότητες και εναντίον του χρηματοπιστωτικού συστήματος (πιθανόν με την παράλληλη δημιουργία «αντίρροπων δυνάμεων», όπως είναι για παράδειγμα τα φασιστικά και εθνοσοσιαλιστικά «κινήματα»). Ταυτόχρονα, θα ενταθεί η λαθρομετανάστευση από τις «πύλες» της ΕΕ (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία), αφού έχουν προηγηθεί οι εξεγέρσεις των πεινασμένων, με τελικό σημείο προορισμού την πλούσια Βόρεια Ευρώπη – παράλληλα με τη νόμιμη μετανάστευση των πολιτών της Α. Ευρώπης, οι οποίοι ήδη ευρίσκονται στα πρόθυρα της απόγνωσης, καθώς επίσης των χωρών του ευρωπαϊκού νότου. Σε τελική ανάλυση λοιπόν, εάν δεν διασωθεί άμεσα η Ελλάδα, καθώς επίσης εάν δεν επικρατήσει η ενότητα («αλληλεγγύη» κρατών και Ενώσεων), ολόκληρη η Δύση θα κινδυνεύσει να βυθιστεί στο χάος και στην καταστροφή, το χρηματοπιστωτικό σύστημα θα καταρρεύσει ολοκληρωτικά, ενώ όλα τα κράτη θα αναγκασθούν να επιστέψουν στα εθνικά τους σύνορα και νομίσματα – σε έναν επώδυνο «προστατευτισμό» δηλαδή, αντίστοιχο με αυτόν της εποχής του ’30, ο οποίος οδήγησε τον πλανήτη μας στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Φυσικά ευχόμαστε να διαψευσθούμε εντελώς και να σταματήσει η Δύση τα μοιραία, θανατηφόρα λάθη της – να βρεθεί δηλαδή έγκαιρα η σωστή λύση για το κλιμακούμενο Ελληνικό πρόβλημα (αν και σύμφωνα με την ελβετική UBS, η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει το Μάρτιο του 2012!), χωρίς να μεταλλαχθεί η χώρα μας σε προτεκτοράτο, να αντιμετωπισθεί η δυτική κρίση χρέους και δανεισμού, να μην καταρρεύσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα αλλά να «ρυθμιστεί» σωστά, να δρομολογηθεί η δημοσιονομική ένωση της Ευρωζώνης, να αντιστραφεί η πορεία παρακμής των Η.Π.Α., να μη μεσολαβήσουν απολυταρχικά καθεστώτα, καθώς επίσης να αποφευχθεί ο παγκόσμιος προστατευτισμός, έτσι ώστε να μην οδηγηθούμε ξανά στις τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος.
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
