Πολιτισμός είναι: Το σύνολο των δραστηριοτήτων των ελεύθερων πολιτών μιας χώρας, τα ήθη, τα έθιμα, οι σχέσεις μεταξύ των δυο φύλων, ο τρόπος άσκησης της εξουσίας ως κυρίαρχης έννοιας στην καθημερινότητά τους, η τεχνολογική ανάπτυξη, η γλώσσα, η θρησκεία, οι τέχνες, η επιστήμη, η οικονομία, ο αθλητισμός, μα πάνω από όλα, Πολιτισμός είναι η δυνατότητα που δίνεται εξ ίσου σε όλα τα μέλη μιας κοινωνίας, να αποφασίζουν για όσα προβλήματα τους απασχολούν από κοινού, χωρίς αντιπροσώπους, δημιουργώντας οι ίδιοι τους κανόνες της διαχείρισης της καθημερινότητάς τους στη βάση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Συνεπώς το καθεστώς λειτουργίας που διέπει την Ελληνική κοινωνία και βιώνουν καθημερινά οι Έλληνες πολίτες, βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τις αξίες του πολιτισμού. Το γεγονός δηλαδή ότι “το σύνταγμα που ορίζει τους κανόνες διαχείρισης της καθημερινότητας των πολιτών, είναι υπόθεση μιας πολύ μικρής μερίδας ανθρώπων, όπως επίσης και η δυνατότητα της κοινής νομοθετικής ρύθμισης των θεμάτων (βουλή) που απασχολούν τους πολίτες” εκ των πραγμάτων δίνει τη δυνατότητα σε αυτό το μικρό τμήμα, να ζει σε βάρος του συνόλου της κοινωνίας. Όταν το Σύνταγμα ορίζει ότι μια μικρή μερίδα ανθρώπων αποφασίζει για το σύνολο της κοινωνίας και έχει τη δυνατότητα να θεσπίζει η ίδια τους κανόνες για τον εαυτό της, χωρίς να έχουν λόγο οι πολίτες, είναι λογικό να μην προβλέπονται κυρώσεις ακόμα και όταν παραβιάζονται στοιχειώδη δικαιώματα των πολιτών με αποκορύφωμα να μην τιμωρείται ούτε αυτή καθ’ αυτή η παραβίαση των άρθρων του συντάγματος, αφού ο κατακερματισμός της κοινωνίας σε χιλιάδες συντεχνίες, «διαίρει και βασίλευε», επιτρέπει να δίδονται σε τμήματά της πολλά προνόμια, με αποτέλεσμα να ισχύει το ατιμώρητο, σε τέτοιο βαθμό, ώστε η διαφορά της σημερινής κοινωνίας από το μεσαίωνα, να καθίσταται δυσδιάκριτη. Ως εκ τούτου ο πολιτισμός για την Ελληνική κοινωνία είναι ζητούμενο, και όχι δεδομένο.
Η Ελληνική κοινωνία είναι μια απολίτιστη κοινωνία, που βαδίζει χωρίς κανόνες χωρίς στόχους και χωρίς αξίες. Ότι δηλώνει ο καθένας ιδιαίτερα όταν έχει και τους μηχανισμούς να το υποστηρίξει, ανεξάρτητα από το αν αυτό αποδεικνύεται με στοιχεία ή όχι, είναι το σωστό. Τρανό παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι χωρίς να έχει γίνει έλεγχος για το πραγματικό Δημόσιο χρέος και τη νομιμότητα των αποφάσεων για τη λήψη του, από αρμόδιες αρχές που να έχουν την ευθύνη των αποτελεσμάτων που θα δημοσιευτούν, όλοι θεωρούν ως δεδομένο το ύψος του, που ανέρχεται σήμερα σε 354 δις € 140% του ΑΕΠ, όταν μάλιστα αποδεικνύεται ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του, δεν δαπανήθηκε για την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης του συνόλου της κοινωνίας και την ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας, που θα αποδεικνυόταν μόνο από την παραγωγή προϊόντων υψηλής ποιότητας, ανταγωνιστικών στη διεθνή αγορά, αλλά δαπανήθηκε για συγκεκριμένο κομμάτι της, που δεν υπερβαίνει το 40%, ενώ είναι σαφές ότι ένα τμήμα που αφορά τόκους και τοκοχρεολύσια πήγε σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του εξωτερικού.
Εδώ βέβαια ταιριάζει η φράση «μαζί τα φάγαμε» του Θόδωρου Πάγκαλου.
Απόδειξη ότι είμαστε απολίτιστη τριτοκοσμική κοινωνία αποτελεί επίσης το γεγονός ότι το 40% της κοινωνίας που «τα έφαγε» δεν συνεισέφερε απολύτως τίποτα στην παραγωγή πλούτου (ΑΕΠ) παρά μόνο εισέπραξε και συνεχίζει να εισπράττει από αυτά που παράγει το 60% της κοινωνίας που σήμερα υποφέρει. «Κατάφορη αδικία».
Για το λόγο αυτό σχεδόν το 60% της Ελληνικής κοινωνίας υποφέρει εδώ και 21 χρόνια, (το έτος 1990 δημόσιο χρέος 90% του ΑΕΠ, το 1993 Δημόσιο χρέος 117% του ΑΕΠ, εξ’ ου και όταν επανήλθε στην εξουσία το 1993 ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει τη φράση «αν δεν εξαφανίσουμε το δημόσιο χρέος, θα μας αφανίσει αυτό»). Σήμερα συνεχίζουμε και θα συνεχίσουμε να υποφέρουμε για άλλα τόσα χρόνια από την ίδια αιτία «Το δημόσιο χρέος». Όμως δεν έχει γίνει ποτέ σοβαρή συζήτηση για τα αίτια που προκαλούν την συνεχή αύξησή του και δεν ακούγονται σοβαρές και εμπεριστατωμένες προτάσεις για την οριστική και μόνιμη λύση στο πρόβλημα αυτό. Στη Γερμανία παρά το γεγονός ότι δεν είχαν τόσο μεγάλο πρόβλημα όπως εμείς, το έκαναν ψηφίζοντας άρθρο στο Σύνταγμά τους, για τη θέσπιση κανόνων διαχείρισης του Δημοσίου χρήματος, θεσπίζοντας ανώτατα όρια, που ως προς το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι το 3% σε έκτακτες συνθήκες ενώ για συνθήκες καθημερινότητας απαιτείται πλεόνασμα στην εκτέλεση του προϋπολογισμού τους, ενώ και για το δημόσιο χρέος το ανώτατο όριο είναι το 60% του ΑΕΠ. Οι Γερμανοί που δείχνουν ότι εννοούν τον πολιτισμό, και ιδιαίτερα το νομικό πολιτισμό, «κοινωνική δικαιοσύνη», σέβονται δηλαδή το σύνολο των πολιτών και όχι ένα τμήμα της κοινωνίας, θέσπισαν στο σύνταγμά τους πριν από δυο χρόνια, αυστηρές ποινές για τα κυβερνητικά στελέχη και τους κρατικούς υπαλλήλους, που έχουν την ευθύνη για τη διαχείριση του Δημοσίου χρήματος και ακόμα πιο αυστηρούς κανόνες για τους ελεγκτές, προβλέπεται η παραδειγματική τιμωρία όσων αρμόδιων δεν τηρούν αυστηρά τους κανόνες αυτούς, έτσι ώστε ο λαός να μαθαίνει τα πραγματικά οικονομικά στοιχεία και όχι αυτά που θέλουν να εμφανίζουν οι επιτήδειοι πολιτικάντηδες για να εξαπατούν το λαό.
Εδώ στην απολίτιστη τριτοκοσμική Ελλάδα, ακόμα επικρατεί η άποψη ότι το είπε η τηλεόραση το γράφει η εφημερίδα το είπε το ραδιόφωνο, το είπε ο τάδε πολιτικός, άρα είναι αλήθεια!!!
Πολίτευμα και πολιτισμός είναι έννοιες που ταυτίζονται και είναι συνυφασμένες με την πρόοδο και την εξέλιξη μιας κοινωνίας.
Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των άλλων πολιτευμάτων οποιασδήποτε μορφής περιτύλιγμα και αν έχουν,(κοινοβουλευτική δημοκρατία, προεδρευόμενη δημοκρατία κλπ) με τη δημοκρατία, είναι η εξής:
ΣΩΚΡΑΤΗΣ «Δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου δεν υπάρχουν ούτε πολύ πλούσιοι ούτε πολύ φτωχοί»
Σημειώνω επιπλέον το γεγονός, ότι η Ελλάδα μεγαλούργησε στην αρχαιότητα παράγοντας πολιτισμό ζηλευτό ακόμα και σήμερα από ολόκληρη την ανθρωπότητα, σε περίοδο πραγματικής δημοκρατίας και όχι κατ’ επίφαση.
Χαράλαμπος Γ. Τζιόρας
